Copulerende bloemen

D. ken ik al jaren, al vanaf het moment dat de door ons gebruikte boodschappen karretjes met een daverende klap tegen elkaar aan reden. Dat gebeurde op een parkeerplaats, zomaar onverwacht. D. woont aan een miezerig laantje in Ugchelen in een huis uit 1968. Hij doet aan kunst en gedichten en kan daar van leven, zegt hij. Ik weet niet of ik hem geloven kan, maar hij leeft in redelijke welstand.

Hij dicht over copulerende ‘Dahlia’ bollen, ontluikende bloemen en of er nog wat gebeurt vanavond. Regelmatig draagt hij voor uit eigen werk, exposeert zijn naar abstractie neigende schilderijen en speelt op verzoek piano. Dat het liefst op zondagmiddag, met een glaasje wijn en een knappertje.

D. houdt van het leven, daarom maakt het niet uit wat hij doet en hoe hij het doet. D. mailde me van de week, hij zit met een prangende aangelegenheid en of ik raad weet. Aan hem is gevraagd of hij de stadsdichter van Apeldoorn wil worden, nee niet gelijk, maar in het jaar 2014. Ik raad het hem af, hij zal het niet redden met zijn copulerende bloemen en wat er gebeurt op een avond. Apeldoorn vraagt om wanorde en meerdere lagen, onbegrijpelijke poëzie, zodat iedereen er wat van kan vinden.