Cultureel Café Apeldoorn

Bij binnenkomst was het gelijk duidelijk, de grijze massa overheerst. Gelukkig hier en daar een jonge bloem, maar ze waren op twee handen te tellen. Het doet natuurlijk ook wat oubollig aan, Cultureel Café, maar dan niet in de kroeg, maar in het theater. Snel een plaatsje gezocht want het was druk. Oké, we gaan hier met een open blik in!

Na de openingsspeech, mocht het ASK aftrappen. Ik weet nog dat ik vroeger niets liever wilde dan bij het ASK, en de stukken altijd zeer vermakelijk vond. Dit jaar is het thema `de club van de lelijke kinderen`. Volgens eigen organisatie een scheef en plat verhaal (dit sloeg mede op de decorstukken). Het verhaal gaat over een club van lelijke kinderen die niet meer welkom zijn in dit land. Het enige wat ik over dit gedeelte van het Cultureel Café kan zeggen is: Wow! Wat een fantastische kwaliteit wordt hier neergezet. De kinderen presteerden uitmuntend, het decor was prachtig en het verhaal ronduit grappig. Gaat dat zien eind van het jaar, er zijn nog kaarten. The Voice Kids: eat your heart out.

Toen dit stuk klaar was, stapte de halve zaal op (ouders ?) en was het de beurt aan Ferry Staverman. Dit wordt een lange zit dacht ik. Een grijze mijnheer met een beamer, is vaak minder dynamisch dan een stel zingende kinderen. Niets is minder waar. Deze Apeldoorner (geboren in Den Haag, voor de natuur naar Apeldoorn gekomen, zo zie je maar weer), maakt prachtige – ja wat zijn het eigenlijk – sculpturen van karton.  Hij is in New York geweest, Parijs, Arnhem en op zoveel plekken meer om zijn kunst te vertonen. Wat in het begin op foto wat klungelig aandoet, wilde ik al gauw kopen en in mijn huis zetten. Zoiets heb ik nog nooit gezien, hij maakt bomen, kronen, ballonnen en ga zo maar door. Tussen de slides door vertelde hij zeer amusant over zijn belevenissen in Apeldoorn en omstreken. Een leuke spreker en kunstenaar, die combinatie gaat niet altijd hand in hand. In het geval van Ferry Staverman wel.

Hierna was het de beurt aan Troubadour Jan Willem van Opstal, of zoals hij zelf zegt: “vermakelaar in ontroerend goed”. Zowel een piano, gitaar, als een accordeon vergezelden hem. Hij zong erg vermakelijke liedjes waar wat mij betreft het liedje over hoe zijn broertje een zusje werd, boven uit stak. Het had een hoog cabaret gehalte en hij is zeker muzikaal. Aan het einde was er nog een uitnodiging tot meezingen maar helaas was het liedje daarvoor te moeilijk en kwam de zaal niet op gang.

Threesome Jazz. Wat ik kan ik hier nou over zeggen. Kippenvel is denk ik het woord wat het meest geschikt is. Jazz is natuurlijk smaak onderhevig, maar dit kan je bijna niet, niet mooi vinden. Ik denk dat alles wat ik hierover kan schrijven, nog niet kan vertellen hoe prachtig het was. De muzikaliteit, de sfeer die werd neergezet, de briljante performance, de rust, de stem. Dé stem, die maakt dat je gelijk verkering wil met Benjamin (de zanger). Prachtig. Prachtig.

Vervolgens was het de beurt aan Jeroen Pater. Grappig, gevat, jong. Hij heeft een oma in Apeldoorn, en opende met de stelling dat zijn oma niet zou misstaan tussen dit publiek. Goh, ik was niet de enige die het was opgevallen. Hij had scherpe humor en goede grappen, met voldoende sarcasme erin.

Cultureel Café was leuk. Heel leuk. Was ik toch wat bevooroordeeld vanwege het publiek? Denk het wel. Ik heb een hele fijne avond gehad en ook het gevoel dat ik er wat opgestoken heb op verschillende culturele vlakken.

Er hebben zich een aantal sponsors teruggetrokken en de toekomst voor dit gratis evenement ziet er dan ook niet goed uit. Ik zou zeggen: jong Apeldoorn – gaat dat zien! En sponsors – sta op! Het zou een groot gemis zijn voor Apeldoorn als dit niet meer plaats zou vinden. Tip voor de organisatie: zorg ervoor dat er meer jongeren komen. Zet er eens wat rappers, graffiti artiesten, breakdancers neer. Het is tenslotte een open podium en jongerencultuur is ook cultuur. Met een jonger publiek zal het Cultureel Café hopelijk weer toekomst krijgen!