Het vagevuur, Arie Boomsma en Emiel Bruggeman.

Bij de vergankelijke beelden van Emiel komen onbewust associaties op met het voorgeborchte, het vagevuur. In mijn lagere schooltijd (de derde school met den Bijbel), werden wij prille en nog kneedbare kinderen-   in mijn kinderbelevenis uitverkorenen – enigszins schamper onderwezen over het vagevuur van die Katholieken. In dit voorgeborchte, een fase tussen leven en hemel, deed je boete voor zonden die niet opgebiecht waren, kleine zonden, geen doodszonden. Bij niet opgebiechte doodszonden ging je wel rechtstreeks naar die vreselijke hel. Doodszonden werden bij de katholieken kwijtgescholden als je berouw toonde. Dit gemak, het vergeven van vreselijke dingen, vond ik toen al wel een vergevingsgezinde “hogere macht” waardig.

De sculpturen van Emiel, gemaakt van organisch materiaal (huiden botten en andere dierlijke rekwisieten)  – dus inherent vergankelijke materie – verbeelden voor mij dit vagevuur. De beelden refereren aan de maatschappij. Emiel laat een maatschappelijke voorval boete doen door vergankelijke materialen te gebruiken, dierlijk materiaal met een beperkte levensduur. Na het tot stof vergaan van het kunstwerk, behoort er de belofte te zijn van vergeving.

De man op de foto (Arie Boomsma, geboren in Apeldoorn en zoon van een predikant) is getooid met een schedelhoofd, de helft, want het zijn ook halve waarheden die Arie als geluid voortbrengt. Geluid van twijfel, twijfel die overschreeuwt wordt door met veel bombarie  ingenomen standpunten. De bijbel, stevig tegen zich aangedrukt, vormt het zaad van die met veel bombarie verkondigde schreeuwen om aandacht. Zie mij toch, beeldt de sculptuur uit. Letterlijk Bijbelvast, raak mij niet aan, verwijder de bijbel niet, want dan ben ik mijn anker kwijt. De bijbel heeft als titel: “Arie Boomsma”, een bijbel getransformeerd naar zijn eigen invulling van het ware geloof. Na het geleidelijke verrotten van de sculptuur is er geen Arie Boomsma meer: De bijbel – gemaakt van bestendig materiaal – blijft. Een anker voor veel mensen. Een anker wat zonder TV getuigenissen zijn waarde blijft houden. Bijbelse waarden die geen brallerige getuigenissen nodig hebben, maar een manier van leven, respectvol tegen andersdenkenden.

Emiel is voor mij een ongepolijste persoon, niet materieel ingesteld, met ongelikte kunst. Kunst die museum waardig behoort te zijn, maar het jammer genoeg nog niet is. Galerie waardig– een strikt persoonlijke mening – is waarschijnlijk twijfelachtig. De verkoopbaarheid van zijn vergankelijke objecten wordt bemoeilijkt door de droefenis die de objecten uitstralen. Een droefenis die invoelbaar is bij depressieven, maar waarmee je – ook als vrolijk ingesteld persoon – niet in de huiskamer mee geconfronteerd wil worden.

Emiel: Ga door met deze beeldtaal, een beeldtaal die mij raakt en tot nadenken dwingt. Je bent geen slippendrager die voortborduurt op een succesvolle kunststroming (Cobra). Blijf in je sculpturen die sterke betrokkenheid en sociale bewogenheid verbeelden.