Ik wou dat ik kon goochelen

Wie wou het nou niet als klein kind zijnde, een goochel koffer. Met daarin een toverstafje een hoedje met een konijn erin en een vingerknippertje. Jaloers dat ik was als een vriendje of vriendinnetje weer een extra goocheltruc had. Die moest en zou ik ook hebben. En als je dan eindelijk die truc had, liet je hem óf aan je ouders zien óf je snapte er zelf niks van. En eigenlijk gelijk daarna verdween het in de kast; een echte goochelaar zou ik toch nooit worden.

Maar voor Hans Kazàn is deze jongensdroom werkelijkheid geworden. Aanstaande zaterdag geeft hij in Orpheus de voorstelling: “Het Koffertje”. Slechts met een koffertje vol illusie vertelt hij in deze eenmansshow zijn ‘levensverhaal’. Hij neemt je mee naar het moment dat hij een klein jongentje was en  naar het moment waarop hij nu in de zaal staat.

Nu stel ik mijzelf de vraag: Waarom heb ik niks met mijn ‘goochel’ talenten gedaan? En moet ik daar nu blij mee zijn of niet? Weet u het…