Jamsessie heeft de blues

Donald de Jong vroeg zich een aantal weken geleden af waarom er zo weinig jeugd op het bij iedereen wel bekende (is het niet door bezoek, is het wel door het langslopen of langs rijden in de Nieuwstraat) Bluescafé van Jan Kerseboom.

Jan vertelde Donald dat er zo nu en dan wel een groepje jongeren langskomt. Ik hoor denk ik wel bij één van die groepjes, want ben toch wel er regelmatig, vooral tijdens de donderdagse jamsessies te vinden. Gisteren dus ook weer. Meer omdat er geen beter alternatief is op de donderdag. Want de jamsessie is nou niet bepaald – op enkele uitzonderingen na – spectaculair te noemen.

De muzikanten zijn of niet zo heel erg goed (lees: zingen vals), saai (lees: spelen altijd ‘Hey Joe’ van Jimi Hendrix of ‘Ain’t No Sunshine’ van Bill Withers en vaak ook nog op een slaapverwekkende manier), zelfingenomen (lees: roepen chagrijnig naar de overige muzikanten op het podium in welke toonsoort ze moeten spelen), een beetje geflipt (lees: zweverige hippie) of wel goed maar laten dat ook teveel merken (lees: een gezicht dat met ogen dicht op standje klaarkomen staat) en dat is gewoon lachwekkend in een halfleeg en redelijk doods Bluescafé.

Ik wil absoluut niemand krenken, maar doordat er zo weinig afwisseling in de muzikanten is bij de jamsessies, zit er week na week te weinig schwung in de avonden. Zo kan de jonge muziekliefhebber natuurlijk niet de echte ‘blues feeling’ meekrijgen. De vaste klanten komen toch wel, maar nieuw publiek is er zelden. Minder stoffigheid en meer frisheid is gewenst.

Wie gaat de jamsessies van het Bluescafé uit de blues redden?