Onzichtbare schoonheid van ons centrum

Het is druilerig. Het miezert. Koud is het ook. Het is geen bijna-lentedag, zoals het vorig week was. Ik loop door de stad. Met mijn fiets in mijn handen geklemd loop ik door een redelijk rustige Hoofdstraat. Handen waarvan de knokkels langzaam van donkerroze naar rood kleuren. Ze nemen de kleur aan van de rode nagellak op mijn nagels.

De kraag van mijn jas trek ik nog iets meer dicht. Ik houd even mijn pas in. Laat mijn het zadel van mijn fiets tegen mijn heup rusten. De zware tas vol boodschappen leg ik in het mandje voor mijn fiets. Ik ontspan mijn schouders door ze naar achter te rollen. Wat een bevrijding.

Ik richt mijn blik op en ik wil weer beginnen met lopen. Maar dan komt een duif aanvliegen. Hij heeft een soort duikvlucht ingezet. Op een haar na raakt hij mijn hoofd. Ik ben als de dood voor duiven en ben ook sterk van mening dat duiven niet gemaakt zijn om te vliegen. Voor mij is het een wonder dat die vogels in de lucht blijven hangen. Alsof ze zijn opgehangen aan dunne, onzichtbare draadjes die bij de landing door een schaar doorgeknipt worden. Als in een reflex duik ik ineen.

Door omhoog te kijken, verzeker ik mezelf ervan dat de duif echt geland is en niet boven op mijn hoofd is gaan zitten of er nog boven hangt. Dan valt het me op. Het is me nog niet eerder opgevallen. Ik woon al achttien jaar in Apeldoorn en kom ook al achttien jaar in het centrum.

Het zijn niet de winkels die me opvallen, dat zou raar zijn want al een aantal jaar zijn het dezelfde winkels. De gevels boven de winkels vallen me nu op. Apeldoorn heeft geen saai centrum. Ik had altijd verwacht dat de panden waarin de winkels gevestigd zijn net zo strak en industrieel vormgegeven waren als de winkels zelf. Maar dat is helemaal niet zo. Ze zijn allemaal anders. Oud en nieuw door elkaar. De een heeft glas-in-loodraampjes, de ander een leuk dakje. Allemaal verschillend. Het maakt mijn dag weer een stukje beter.

En bijna zou ik de duif vergeten.