Vissersstoeltje #78

‘Hij wou zijn haar graag kort hebben, net als vroeger, in zijn goede tijd. Eenmaal geknipt keek hij in de spiegel en zei verwonderd: ik zie mijzelf weer zoals ik vroeger was’

Apeldoorn is rijk aan kleine initiatieven, gedragen door vrijwilligers. Neem de kapsalon voor dak en thuislozen, de eerste in Nederland. Men wordt in die kapsalon door professionals gratis gekipt. De kappers en kapsters zijn mensen met een baan en gezin, men doet dit op vrijwillige basis en zonder vergoeding. Het is dankbaar werk en je merkt dat die persoonlijke aandacht erg wordt gewaardeerd. Ik noem persoonlijke aandacht, want het knippen is meer dan haren knippen. Aandacht voor hun verhaal, een gesprek of zo maar dollen, ook aan persoonlijke aandacht is juist behoefte. Na het knippen kan men bij Dak en Thuislozen Zorg (DTZ) een gratis maaltijd nuttigen. Kortom, het is voor die mensen een verwen avond.
Ieder mens is voor mij uniek, en dat is ook de drive van hoe ik in de maatschappij sta. De doelgroep waarvoor ik mij inzet heeft het vaak slecht getroffen. Het hoe en waarom interesseert mij wel, maar ik geef geen oordeel. Ik zie hun overlevingsstrijd maar ik zie ook de kracht die men heeft om te overleven. Hoe gekneusd men ook is, er klopt een hart onder en men heeft de behoefte om gezien te worden. Het is prachtig om te zien hoe zelfverzekerd men wordt met een goed en mooi kapsel. Een kapster vertelde mij het verhaal van een klant, een man met lang haar tot over zijn schouders. Door omstandigheden, louter pech, had hij al een hele tijd geen geld om naar de kapper te gaan. Hij wou zijn haar graag kort hebben, net als vroeger, in zijn goede tijd. Eenmaal geknipt keek hij in de spiegel en zei verwonderd: ik zie mijzelf weer zoals ik vroeger was. Wacht even zei hij en pakte een oude foto uit zijn broekzak en liet hem zien. Zijn haar was precies zo geknipt zoals op de oude foto. Hij zei: ik wil eigenlijk weer net zo zijn zoals ik toen was. Van zo’n reactie wordt ik blij en misschien is dit kapsel de eerste stap op weg naar een ander, zekerder, leven.
Hoe die kapsalon is ontstaan?. Als vrijwilligster heb ik begin 2000 de kapsalon gedraaid op de Zonnebloemboot. Hoewel ik geen kapster ben, vroeg men mij om de kapsalon op de boot te organiseren ten behoeve van de cliënten van de Zonnebloem. Voor mij een prachtige ervaring, die ik een paar keer vervuld heb. Dat heeft mij doen besluiten om cursussen te gaan volgen in kniptechnieken. Dat bezig zijn met haar sloot goed aan bij mijn gevoel, van kinds af aan zat ik al graag met mijn handen in andermans haren. Tantes, nichtjes, vader en moeder waren gewillige” slachtoffers als ik hun haar wilde modelleren. Tijdens de knipcursussen kwam het idee om eenmalig dak en thuislozen de haren te laten verzorgen. Eerst wat vrijwilligers gepolst, men was direct enthousiast. Toen kregen wij een ruimte toegewezen in het gebouw Menorah aan de Paslaan Daar is ook elke woensdag een gratis maaltijd voor iedereen, dus dat sloot goed aan. Toen bleek dat het niet een eenmalige maar structurele activiteit was, kregen we van de gemeente wat geld om kappersstoelen en spiegels aan te schaffen. Er is ook iedere maand een pedicure aanwezig voor de verzorging van de voeten. Geen overbodige luxe, gezien het vele loopwerk in veelal slecht schoeisel. De kapsalon draait op professionele kapsters, kapper en pedicure. Ik kan een hoop willen, maar zonder de inzet van deze kappers en pedicures, zou ik een roepende in de woestijn zijn. Sinds kort is de kapsalon ook geopend voor cliënten van Schuldhulpmaatje Apeldoorn. Dat zijn veelal gezinnen met kinderen, en het is zo leuk en mooi om de kinderen met een stralend koppie weer naar huis te zien gaan. Hoe simpel is het eigenlijk, ik zeg altijd: “Als je haar maar goed zit”.