Zomerpret met Selma Ann Louis in Orpheus

Door omstandigheden boven jezelf uitstijgen. In de zogeheten roadmovie-musical ‘Selma Ann Louis’ zit zowaar een dubbele laag. Voor de rest is het lach- of ik schiet-werk van de bovenste plank. In de meest letterlijke zin, want er wordt wat afgeknald, omgekleed en in kamers overgelopen. Orpheus heeft deze eigen, gezamenlijke productie van de Theateralliantie 5 dagen in huis. Op 15 juli komt er een eind aan de schijnbaar losjes geregisseerde zomerpret met hoofdrollen voor Plien van Bennekom, Bianca Krijgsman en Arjan Ederveen. En dan weet je het: de lach ligt op de loer.

Het verhaal is ontleend aan het Hollywood-succes ‘Thelma Louise’. Ooit stapten vier studenten na hun eindexamen in een busje om het behalen van hun diploma te vieren. Daarna verliezen ze elkaar uit het oog. Negenentwintig jaar na dato zijn Selma, Ann en Louis nog in leven. Ze ontmoeten elkaar op de begrafenis van reisgenoot Arnold. In zijn geest besluiten ze het nog eens dunnetjes over te doen. Want ze zijn alle drie zonder dat aan de anderen toe te geven vastgelopen in hun saaie bestaan en wel toe aan een onverwacht verzetje.

Wanneer ze door het lot betrokken raken bij een schietpartij breekt er paniek uit. Met hun busje rijden en racen ze van Arizona naar Oklahoma en onderweg leren ze elkaar beter kennen, maar vooral zichzelf. Op het podium speelt zich een schouwspel af dat je naar lucht doet happen. Een kluchtige, langgerekte sketch, slechts door een pauze onderbroken, eentje van het type 2.0 die herinneringen oproept aan Piet Bambergen en Joke Bruijs in hun beste jaren. Maar dan een stukkie sneller, heel veel sneller eigenlijk. Met dank aan scriptschrijver Nathan Vecht en regisseur Pieter Kramer. Veel heeft het allemaal niet om het lijf, want als je de schietpartij hebt gehad, beland je in een bankgebouw en vervolgens in een supermarkt die en passant door het op hol geslagen drietal wordt overvallen. Acht mensen uit het publiek mogen figureren.

Decors

Mede dankzij de decors (Thomas Rupert) wordt de snelheid erin gehouden. Doldwaas is het busje waarmee het trio toert over oneindig asfalt, achtervolgd op motoren door twee niet al te snuggere speurders en wat collega-agenten, dwars door een vaak aardig landschap dat zo herkenbaar is uit menige Amerikaanse film. Lullige country-deuntjes liggen ten grondslag aan de liedjes waarvan er na afloop niet één zal beklijven. Best bijzonder voor een musical die op zich wel geslaagd mag worden genoemd. Het spel, het over-acteren moet het doen. Laat dat maar aan Plien , Bianca, Arjan én…(!!!) de overige acteurs over.

Ronduit een vondst is de aanwezigheid van de jonge Selma, Ann en Louis op het toneel. Die jonge honden met wat hoop en ambitie van 29 jaar geleden. De dialogen jong-oud, oud-jong, geven het geheel zowaar wat diepgang. Want al reizende gaat er binnen in die drie wel degelijk wat veranderen. Dat ze uiteindelijk voor een korte tijd de bak indraaien wegens een in recordtijd opgebouwde waslijst aan grote en kleine wetsovertredingen zal ze een zorg zijn. Ze gaan hun leven veranderen. De een trouwt na jaren hokken, de ander, wier leven zich beperkte tot pleasen en sloven zet een parasiterende moeder en reeds volwassen dochter uit huis en bioloog/nerd Louis, die het ware leven alleen uit de boeken kent, gaat zich rond zijn vijftigste verdiepen in een vrouw van vlees en bloed. Weer eens wat anders dan samenleven met een leguaan.

Zo zie je maar. Reizen doet de geest waaien, goed gezelschap is goed voor een mens en van revolvers moet je afblijven.

Selma Ann Louis. Orpheus, (goed gevulde) Rabobankzaal woensdag 11 juli. Nog te zien 15 juli. Er zijn nog kaarten.