Finland (2)

Hij doet me denken aan Antoni Tàpies, de grote Catalaanse kunstenaar geboren in 1923 in Barcelona. Hetzelfde woeste ongekamde haar, de blik op onderzoek en met grote belangstelling voor alles om hem heen. Elke ochtend staat hij om half acht te wachten op de bus die richting het centrum zal rijden, hij is meestal de enige die hier wacht. Vanochtend staan we met z’n tweeën, zwijgend, het miezert en onze paraplu’s zorgen voor de nodige afstand. Het is mij te vroeg om een gesprek te beginnen en waar wil ik het over hebben met hem, deze zwijgende ochtend wachter op een bus naar het centrum.

“Praat u wel eens met onbekenden?” hij vraagt het onverwacht maar neutraal. “Zelden of eigenlijk nooit”, beken ik. “Dat dacht ik al, u lijkt mij niet zo’n prater, eerder een beschouwer, een denker en die praten nooit zoveel”. Ik vraag me af waarom hij dit zegt en of het juist is. Hij kijkt me aan en vervolgt: “U lijkt me geen zeurdraad, niet zo’n zeikerd die het belangrijk vindt dat iedereen zijn mening moet horen of alleen maar over politiek wil lullen, nee zo zit u niet in elkaar, u bent van het bescheiden type”. “Nou, dat valt wel mee, maar dat van dat zeiken en over politiek lullen, ja, dat zou wel eens kunnen”.

Hij reageert niet op m’n antwoord maar gaat vilein verder: “Ik ken ze wel, die sukkels, mensen die alles beter weten, zo’n vrouw die nadat ze de afwas heeft gedaan achter de computer duikt en heel haar ongeluk op het internet kwakt, of zo’n man die echt in de veronderstelling verkeerd dat hij de wereld kan veranderen, je hebt er niets aan behalve dan de last”.

“Bent u geïnteresseerd in voetbal en kijkt u naar het komende kampioenschap?” vraag ik om af te komen van het vileine. “Mijn god, meneer, u ook al over voetbal, het is toch een uitgemaakte zaak, het is toch al bekend wie kampioen wordt”. “Wie worden het dan volgens u?”, vraag ik. “Finland, meneer, Finland”.