Scheiding kerk en staat

Het kwam donderdagavond weer eens langs. Fractievoorzitter Van den Berge van de SGP wees in zijn algemene beschouwingen op het belang van Gods wet voor de samenleving. Hij betoogde dat op gehoorzaamheid zegen mag worden verwacht. Tot zover een volstrekt Bijbels geluid. Zelf vind ik het altijd lastig om die zegen daarna concreet aan te wijzen voor hen die van de Bijbel in feite niets moeten hebben en daar zeker in hun politiek handelen niet mee willen rekenen. Hierop werd hij echter nader bevraagd door de collega van GroenLinks, die vond dat het geloof in ‘een hogere macht’ (haar woorden) niet in de raadszaal thuishoorde vanwege de scheiding tussen kerk en staat. Dit geluid kunnen we vaker horen. Wie zo zich op de scheiding tussen kerk en staat beroept, heeft van dat principe niets begrepen. Scheiding tussen kerk en staat wil zeggen dat beide onafhankelijk van elkaar functioneren. De overheid heeft zich niet te bemoeien met de kerk: of die kerk bijvoorbeeld wel of niet vrouwelijke ambtsdragers wil aanvaarden, gaat de overheid niet aan. De kerk daarentegen kan aan de overheid niet opdragen een bepaalde beslissing te nemen. Dat gaat de kerk niet aan. Dit is de scheiding tussen kerk en staat, niet meer en niet minder. Wat we vaak tegen komen is de wens geloof en politiek te scheiden of beter, het christelijk geloof buiten de politiek te houden.

Scheiding tussen geloof en politiek is echter ongewenst en onmogelijk. Niemand is in staat zijn of haar diepste overtuigingen thuis te laten en niet van daaruit te spreken en te handelen. Dat geldt de christen, maar ook de humanist. Wie zegt dat de wereld en het leven zich beperken tot datgene wat met de zintuigen is waar te nemen, laat dat geloof evenmin thuis. Hij lijkt op de Brit die voorstelt het Engels als gemeenschappelijke taal te gebruiken en niet begrijpt dat deze keuze anderen benadeelt. Het is ook ongewenst dergelijke diepe overtuigingen thuis te laten, omdat het politieke debat verwordt tot een gesprek over oppervlakkige zaken. Dat zou het vertrouwen in de politiek wel eens niet kunnen bevorderen.
Roelof Veen, raadslid ChristenUnie