Allemensen! : Overal schijt aan

Met ferme passen loopt een keurige dame vastberaden op het bankje af, waar mijn dochter en ik even uithijgen van een rondje hardlopen door het bos. Ze is keurig op een degelijke manier; stevige Mephisto veterschoenen onder een plooirok en een praktische, korte coupe. ,,Ik kom er even bij zitten hoor”, zegt ze kordaat. ,,Dit is eigenlijk mijn bankje, moet u weten.” Het klinkt een beetje streng en dochter en ik schuiven haastig een stukje op.

Fier rechtop zit ze naast me. Vanuit mijn ooghoeken probeer ik haar onopvallend waar te nemen. Ze is beslist niet jong meer, maar ondanks haar leeftijd straalt ze iets stoers uit. Iets ongenaakbaars misschien zelfs wel. In een van haar handen heeft ze een klein bosje bloemen geklemd, onderweg door haarzelf geplukt. De bloemen laten zien dat ze ook een andere kant heeft. Zonder ons aan te kijken, begint ze te vertellen over haar leven. Over de mooie en minder mooie dingen. Over haar werk als verpleegkundige en over hoezeer ze haar man mist. Stilletjes luisteren dochter en ik naar haar. Van levensverhalen krijgen we nooit genoeg.

Als we afscheid van haar hebben genomen en naar huis wandelen, zegt dochter stellig: ,,weet je wat zo leuk aan oude mensen is? Ze hebben overal schijt aan.” ,,Wat bedoel je met oud?” vraag ik voor alle zekerheid, want daarover verschillen wij weleens van mening. ,,Nou echt oud”, verduidelijkt ze ,,nog ouder dan jij bent.” Ik doe of ik die laatste toevoeging niet hoor en luister aandachtig als ze verdergaat. Ze vertelt dat het haar soms zo fijn lijkt om oud te zijn, omdat het je dan niet meer zoveel kan schelen wat andere mensen van je vinden. Voor jongeren is dat juist extreem belangrijk en dat is niet altijd fijn, gelooft ze. ,,Jij hebt dat toch ook al, mam?”, vraagt ze tenslotte ,,dat je je niet meer zoveel aantrekt van de mening van anderen over jou?”

Daar moet ik even over nadenken. Misschien lijkt het voor de buitenwereld inderdaad of het me allemaal niet meer zoveel uitmaakt. Op heel veel gebieden is dat ook zo. Ik vertel haar maar niet dat ik elke ochtend met een vergrotende spiegel voor het raam sta, terwijl ik me erger aan rimpels en andere oneffenheden. Dat ik plichtsgetrouw elke twee weken de uitgroei van mijn haar bijwerk, omdat ik als de dood ben dat iemand ziet dat mijn haren al lang niet meer van nature zo donker zijn. Dat ik de longen uit mijn lijf sport om mijn op wonderbaarlijke wijze verdwenen taille terug te krijgen. Dat ik kortom allesbehalve lief en aardig voor mijn eigen uiterlijk ben.

Als ik eerlijk ben, klinkt dat helemaal niet alsof ik het niet belangrijk vind wat anderen van mij vinden. Als ik eerlijk ben, klinkt het al helemaal niet alsof ik mezelf leuk en goed genoeg vind zoals ik ben. De woorden van mijn dochter hebben iets in werking gezet. Als dat gebeurt, is er geen weg meer terug. Ik besluit van de ene op de andere dag, dat ik mijn haar niet langer wil verven. Dat ik mijn grijze lokken voortaan met trots ga dragen. Al heel lang kijk ik jaloers naar vrouwen die deze beslissing eerder namen. Omdat grijs niet alleen hip en prachtig is, maar ook omdat kiezen voor grijs voelt als met opgeheven hoofd kiezen voor wie ik op dit moment in mijn leven nu eenmaal ben.

Dat ik de komende maanden met een onappetijtelijke uitgroei rondloop, neem ik daarom op de koop toe. En al heb ik misschien nog niet overal schijt aan; het begin is er.

Deze blog is ook te lezen op www.allemensen.eu