Apeldoorn verandert

Vanuit de studio’s van het Gelrecollectief, kijk ik uit over het Stationsplein, dat zo prachtig geworden is. Ik kan me nauwelijks herinneren hoe het er vroeger uit zag. Beelden vanuit mijn jeugd schieten door mijn hoofd en ik realiseer me ineens dat ik mijn dochter mijn jeugd niet meer kan laten zien. Niet dat de dame in kwestie daar geinteresseerd in zou zijn, maar het is ook niet meer mogelijk.

De lagere school waar ik als kind zo’n fijne tijd heb gehad is volledig herbouwd. Wel op dezelfde plek, dat wel. Mijn middelbare school, het Myrtus College en de daarnaast gelegen Huishoudschool, hebben plaats gemaakt voor een complete woonwijk. Ook het Julianaziekenhuis, waar ik als kind zoveel uurtjes heb doorgebracht, en waar mijn dochter zelf is geboren, wordt met de grond gelijk gemaakt. Zelfs het Lukasziekenhuis, het staat er nog, maar heeft een complete metamorfose ondergaan. Mijn geheugen maalt nog even door: het altijd zo vervallen brugwachtershuisje aan de Molenbrug is een prachtig, succesvol restaurant geworden, de hele kanaaloevers zijn prachtig vernieuwd en bieden nu kansen voor evenementen als het Drakenbootfestival en de Kanaalconcerten.

Terug naar het Stationsplein. Hotel Suisse is niet meer, waar ik en mijn klasgenoten na het doen van onze examens een enorm feest hebben gehad. De wachtkamer op het Sofiaplein, waar ik zoveel uren op de bus naar Arnhem heb zitten wachten, verdwenen. Het plein is volledig onherkenbaar veranderd.

En is dat erg? Nee, natuurlijk niet. Het is goed dat een stad/dorp zich ontwikkelt, vernieuwt, zich aantrekkelijk maakt voor toeristen en winkelpubliek, voor eigen bewoners en werkgevers. Maar vandaag heb ik gewoon een beetje last van weemoed.