Back tot he Country: U zult niets nieuws horen!

De werkweek zit er op, het is vrijdagavond 4 maart; het heeft lichtelijk gesneeuwd en Europa is in bange afwachting van het voorjaar. In Orpheus speelt Savannah voor een redelijk gevulde zaal haar show ‘Back tot he Country’.

De band Savannah is in 1986 opgericht en is gespecialiseerd in de country music. Ik ben een half uur voor tijd aanwezig en als altijd nieuwsgierig wie er wel is en wie er niet is. Een dame op leeftijd hoor ik tegen haar man zeggen: ,,Oh, de buurman is er ook, even de andere kant opkijken!”. Dit wordt weer een veelbelovend concertbezoek.

De aankondiging van de bandleider is uitdagend: ,,U zult niets nieuws horen, we spelen alleen bekende country songs uit de jaren ’40, ’50 en ’60”. Het zijn de jaren van de Everly Brothers, Buddy Holy, Jim Reeves, Linda Ronstad en vooral ook Johnny Cash. We horen songs als Roses are Red, You’re the most beautiful girl in the world, Rhinestone Cowboy, This boots are made for walking. Kortom de pareltjes uit de countrywereld komen voorbij. Zelfs Chuck Berry, Rot Herrie, zoals de bandleider hem aankondigt, komt voorbij.

Het aanwezige publiek zingt en klapt driftig mee en komt herhaalde malen uit de stoelen om in het gangpad te gaan dansen. Vol verwondering en bewondering kijk ik ernaar: het publiek heeft het duidelijk naar haar of zijn zin. De bandleden, geheel gestoken in zwarte kledij, doet op een ernstige manier zijn werk: ik heb het gevoel dat de ernst van de jaren viertig en vijftig nog steeds in de ledematen van deze band zit.

In de songs zit een verlangen naar romantiek, een overdreven optimisme, waarschijnlijk heeft het te maken met de grauwheid van het dagelijkse leven, zoals vooral de jaren viertig en vijftig gekenmerkt kunnen worden. Het is even een vlucht uit de realiteit. Het concert wordt afgesloten met Quentanamera; een heerlijke uitsmijter.

Echter de lol is nog niet op: in de foyer speelt de band verder, we worden begroet met Hello Marylou en getrakteerd op bitterballen. De beentjes komen van de vloer en ik hoor een vrouw zeggen: ,,Denk je nog wel aan jouw medicijnen?” Ik zie Marilyn O’Brien verschijnen in mijn geest met de vraag: ,,I’m still the end of your quest?”. Ik fluister ‘Yes’ en haal nog een droge witte. Het was weer een bijzondere avond!