Een bijzonder avondje Rootsriders

De allerliefste en ik verschillen nogal van mening of reggae leuk is of niet. Ik zeg van niet en u raadt het al, zij zegt van wel. De allerliefste en ik laten ons ook graag aan de hand van ervaringen overtuigen van het tegendeel van elkanders opvatting. Zo gezegd, zo naar Gigant gegaan voor een onvervalst avondje reggae door de Bob Marley tribute band Rootsriders. De band rond Marley lookalike Junior Tecla -de gelijkenis is bijna eng- stond voor de tweede keer in Gigant. Dit keer in het kader van hun Catch a fire tour, genoemd naar het in 1973 verschenen album van Bob Marley. Het werd me deze avond opeens duidelijk dat kwaliteitsreggae vooral niet moet worden afgemeten aan van die flutgroepjes als UB 40, die een zouteloos aftreksel maken van iets dat in de platenzaak in de verte naast echte reggae heeft gelegen. Dit was:

<jamaica accent on>

different shit man!

<jamaica accent off>

De bas drums combinatie van Rootsriders legt een dampende groove neer waarbij alles wat de band verder doen eigenlijk al niet meer mis kan gaan. Neem daarbij de zang van Junior en zijn backing vocalisten,doe je ogen dicht, draai een virtuele joint in je hoofd en beweeg heupelings mee op het ritme van azuurblauwe golven in het zicht van de ondergaande zon. Reggae is leuk, fluister ik de allerliefste in het frivool wiegende oor. Een avondje Rootsriders moet je beleven en vooral voelen.

Na bijna twee uur was het klaar en togen we na een heerlijk zonnig concert nog even naar het tegenover Gigant gelegen Bluescafé. Jamsessie. Niet altijd even hoogstaand maar dat werd vanavond anders. Wie mij kent weet dat ik zo nu en dan graag bij ome Jan achter het orgel kruip om een robbertje mee te jammen. De jam was te gek onder meer door de aanwezigheid van een bijzondere Engelse muzikant en een paar van mijn goede muzikale vrienden Ray en Hendrik. Halverwege opeens nog een gast. Junior van Rootsriders kwam de kroeg binnen en stond binnen de kortste keren op het podium mee te spelen. Het dak ging er af en na de jam en de nodige foto’s keek ik terug op een van de meest bijzondere muziekavondjes sinds lange tijd. Met een gemeende hug werd afscheid genomen van de Engelsman en van Junior, want zo doen muzikanten dat als het goed was. Die voelen dat, net zoals je reggae moet voelen. (de geweldige foto’s zijn van Henk Schrier).