Feestje-Z

Fischer-Z in Gigant! Tjonge, de zaal is bijna vol! Wat mooi! Zijn er nog mensen die ik ken? Nee, dat niet. Vooruit, een enkeling. Wie zijn hier naartoe gekomen? Ik vermoed dat het mensen zijn met heimwee naar de jaren tachtig. Zelf vind ik de jaren tachtig muzikaal gezien zeer oninteressant, maar toch waren er lichtpuntjes. De Britse band Fischer-Z, bijvoorbeeld.
Die band bracht de eerste plaat World Salad uit in 1979 en daarna volgden nog twee terzake doende albums Going Deaf For A Living (1980) en Red Skies Over Paradise (1981). In de jaren erop verschenen nog wat meer elpees tussen de vele stiltes door, maar niets haalt het bij die eerste drie monumentale werken.

John Watts mocht ik in april 2004 al eens in het Gigant Café zien (gratis!). Hij had toen net zijn soloplaat Real Life Is Good Enough uit. Met zachte stem zong hij zijn songs en uiteindelijk knalde hij er nog een paar Fischer-Z nummertjes in. Wat me toen opviel: hij heeft die stem nog!

Vanavond zijn we negen jaar verder. John Watts opent de avond door een stuk of zes liedjes in zijn eentje te spelen. ‘Wil je met je vrienden praten? Ga dan naar het café. Fuck off!‘ zegt hij. Iets van zijn jaren-tachtig-agressie heeft hij nog steeds. De stem is misschien wat gezakt, maar toch is-ie zeer karakteristiek.

Na een korte pauze komen zijn bandleden het podium op. Het is een jonge band, valt mij op. Vooral de bassist springt in het oog. Hij draagt een hip en kleurrijk overhemd op een nette broek met vouw erin. Lekker spelen dat hij doet! De drummer blijkt niet alleen zeer strak en funky te kunnen drummen, maar beschikt ook nog eens over een lekkere en hoge stem. Alleen de toetsenist lijkt wat anoniem; en dat terwijl dat malle orgeltje toch voornamelijk het geluid van de oude Fischer-Z bepaalde. De knullen spelen volledig ten dienste van de heer Watts. Is dat erg? Nee, dat is niet erg.

Want Watts brengt een waar feest van herkenning te weeg, met volop stukken van die eerste drie langspeelplaten. Al vroeg in de set krijgen we Pretty Paracetamol en Head On. Zelf heb ik destijds Fischer-Z grotendeels gemist (ik was te veel bezig met Emerson Lake & Palmer, Yes en King Crimson), maar de mensen om mij heen niet. Zij zingen alles naar hartelust mee. Het dak gaat eraf als de band halverwege het concert The Worker inzet. En er komt meer. Het nummer Wax Dolls is ook zo’n meebruller.
De stem van John Watts is niet meer zo hoog en venijnig als in zijn hoogtijdagen, maar hij zingt zuiver en energiek. Het geluid in Gigant is, zoals bij alle concerten die ik sinds de nieuwe installatie heb mogen meemaken, geweldig. Niet te hard en geen brij; ik hoor alle instrumenten goed.

Na een vet uur feest lijkt het optreden klaar. Maar dat is niet waar. De band komt terug voor de toegift. (Wie weet de titel van dit liedje?) En zelfs een tweede keer keert John Watts terug en dan krijgen we de song waarop ik heb gewacht: Marlies.
Toegegeven, de stem van toen is er niet meer, maar de muziek en de liedjes zijn nog net zo opzwepend en relevant als nooit tevoren.

Als ik mijn jas weer ophaal, zie ik de man voorbijkomen. Ik laat mijn toegangskaartje tekenen en schud hem de hand. Dank u, meneer Watts, voor deze geweldige avond!

–
Apeldoorn, april 2013

–

Foto:s Menno Mulder
Filmpjes: bazbo