In Beeld: Sprookjestheater blijft in sprookje met happy end geloven

Tien jaar geleden verdween in Apeldoorn het Sprookjestheater uit beeld. De gemeente had andere plannen met ACEC. Lange tijd waren het theatertje en hun vaste bewoners sprookjesfiguren Kwiebus en Snoezepoes een onderwerp van gesprek in menige Apeldoornse huis- en kinderkamer.  De acteurs Franks Serlier en Nanette den Haan probeerden elders wortel te schieten hetgeen nooit echt lukte. Net niet is een rode draad door hun leven. Maar opgeven? Ho maar. 

Serlier en Den Haan zijn terug van wegeweest. In een stenen gebouwtje dat als de Ganzenpas bekend staat is opnieuw een vestzak-theater ingericht. In deze koude dagen draaien ze vast warm voor een nieuw seizoen dat voor attractieparken, grote kinderboerderijen en dierentuinen steevast in de paasvakantie pas echt begint.

We schrijven het begin van deze eeuw. Frank Serlier weet nog precies hoe zijn avontuur in Apeldoorn begon. Moe van het runnen van een zalencentrum in België was de acteur met een universitaire graad (master of arts) met zijn vrouw Nanette op een bungalowpark in Beekbergen neergestreken. ,,We werkten in België tot diep in de nacht en verdienden goed. Maar het was fysiek niet vol te houden’’, blikt de inmiddels 70-jarige acteur/scenarioschrijver terug. We hadden daar ook een kindertheatertje, maar dat schoot er helemaal bij in. ,,Het was meer bier-tappen dan spelen’’, vat Nanette den Haan het Belgische uitstapje samen.

In Apeldoorn roken ze nieuwe kansen. En die kregen ze al snel. Op kinderboerderij  Malkenschoten. Daar, te midden van kippen en bijzondere hoederrassen  konden ze hun artistieke ei kwijt. Want in beiden stroomt warm artiestenbloed. Nanette maakte als jonge vrouw naam als fakir. Met haar wurgslangen en volgelspinnen haalde ze de tv. En veroverde ze het hart van de man met wie ze in 1993 zou trouwen. Ze had een mooie tijd als fakir. Al verbrandde ze een keer haar voeten toen ze een vriendin vroeg kolen voor haar act te halen. Vriendin kwam met steenkolen thuis en die zijn wel wat heter dan het houtskool dat ze met haar blote voeten kon trotseren. De gevolgen laten zich raden. En ze zijn misschien wel een metafoor voor wat ze later samen zouden meemaken. De pech die het tweetal lang zou achtervolgen.

Want Malkenschoten leek op een sprookje. Maar wel eentje met horrorachtige trekjes. Na een onbezorgde tijd gooide een besmettelijke veeziekte (mond- en klauwzeer) roet in het eten. Het Sprookjestheater kon inpakken.  De plaatselijke krant bespeelde vervolgens de publieke opinie. De toenmalige wethouder Bolhuis was er gevoelig voor. Hij stelde een ton beschikbaar om ACEC als een sprookje te kunnen inrichten. Het begin van een successtory. ,,Vierenhalf jaar’’, zegt Frank Serlier. ,,Grandioos. Altijd vol. Ook met kinderpartijtjes. Maar ja, de gemeente wilde ons er op een gegeven uit hebben. Ze hadden andere plannen. Wij moesten hals over kop weg. Ik geloof dat het pand wel twee jaar heeft leeggestaan.’’

Politiek

Het voorval roept herinneringen op. Ooit moesten beeldend kunstenaars hals over kop weg uit Westpoint. ,,Het pand staat nog leeg’’, zegt Frank Serlier hoofdschuddend. En dat brengt hem op zijn politieke aspiraties. De kloof dichten tussen de gewoner burger en de overheid. Ook op plaatselijk niveau. Vier jaar geleden lanceerde hij in Apeldoorn zijn Sleutelpartij. Ervaring had hij immers genoeg. In een vorig leven was hij wethouder in Spijkenisse geweest. Rotterdam had grote plannen om achterstandswijken te slopen en bewoners te bewegen naar Spijkenisse te gaan. Serlier spreekt van een hopeloos plan waartegen hij zich met hand en tand had verzet. Een tweede Bijlmer zag hij niet zitten. Op de tekentafel was dat plan volgens hem al ten dode opgeschreven. ,,Het leek Zuid-Italië wel met allemaal nauwe straatjes. Je kon elkaars was zo binnenhalen.’’

Serlier trad af als wethouder en werd uiteindelijk directeur van de Volksuniversiteit in Rotterdam. Jaren later, in Apeldoorn, kwam zijn politieke drang om dingen te veranderen weer boven.  Hij oogstte veel sympathie, maar voor de kiezer bleef hij een kleine onbekende. Niet dus. Vier jaar na dato haalt hij zijn schouders op. ,,Er waren politieke partijen in Apeldoorn die me toch graag wilden hebben. Ik heb er nee op gezegd.’’

We blikken weer even terug. Op de turbulente jaren na ACEC. Een barones in Voorst wilde op haar landgoed wilde wel met Serlier in zee, maar vergunningen bleven uit. Het werd een verbouwd schooltje maar de huurlasten deden het Sprookjestheater uiteindelijk de das om. Nee, dan Dieren. Daar leek het wél te lukken. In schouwburg Theothorne om precies te zien. Serlier kreeg er taken bij. Zo haalde hij een school binnen die in de schouwburg tentamens en examens afnam. En er kwamen meer klanten.

 Tussen de bedrijven door  kroop hij in de huid van de onnozele Kwiebus om te kunnen kibbelen met Snoezepoes. ,,In dat eerste jaar maakten we winst. Het ging goed.’’….. Tot dat in 2008 de economische crisis zich aandiende. Had hij eerst op Malkenschoten last de MKZ-crisis, deze keer was het nog heftiger. Ineens waren er geen bedrijven en instellingen die geld over hadden voor een bijeenkomst of evenement in een theater.

Kabouter

En hij had zijn Sprookjestheater nog wel in de picture gebracht. Door een list en steunend op zijn acteertalent.  Hij veinsde namelijk op de Posbank, een natuurgebied aan de Veluwezoom, een echte kabouter te hebben ontmoet. Ene Wilful.

En de pers kreeg daar lucht van. Met een stalen gezicht vertelde hij zijn verhaal dat gretig werd afgedrukt. Mede doordat hij een boek over die Wilful uit het landje Aelferië presenteerde. ,,Een kabouter met een vlasbaard en geen muts’’, lacht Frank Serlier. ,,Ze geloofden me echt, in de zin dat ik in mijn verhaal geloofde. Ik zeg nu voor het eerst dat het uiteraard pure fantasie was. Het leverde heel veel publiciteit op.  Maar die kwam op een verkeerd moment. Tegen drie crisis kon geen kabouter op.’’

Serlier blijft de humor ervan inzien. Ook van zoveel domme pech. Voor zijn vrouw had het allemaal veel meer impact. Terwijl Serlier betaald werk vond bij de overkoepelende organisatie van het bungalowpark in Beekbergen kwam Nanette den Haan in een persoonlijke crisis terecht.  Een heel diep dal doordat ze niet meer kon spelen. ,,Ik voelde me ook heel nutteloos.  Snoezepoes is gewoon mijn leven.’’

Nu kan ze weer genieten. Van haar stenen woning op het park, de poes  en het theatertje in Malkenschoten. Wie weet zit het nu allemaal wel weer eens mee. En kan de BV (le Coq Serlier) die ze  hebben opgericht en waarin alles wat Frank en Nannette in hun leven zoal hebben bedacht is gebundeld. Weten ze dat te vermarkten en in copyright om te zetten, dan is het ook eens een keer kassa. De omroepen (ze hebben onder meer ervaring met de kinderzender Pebble TV) zijn inmiddels aangeschreven.

Optimistisch

En wat het Sprookjestheater betreft zijn ze optimistisch. 

Ze zijn ingestapt op het stilste moment van het jaar. De kou lijkt nu achter de rug. En straks rond Pasen zijn ze klaar voor een nieuw seizoen met uiteraard straks een nieuw avontuur van Kwiebus en Snoezepoes. Of wellicht doet Koning  O Zo Hoog ook nog een poging om zijn landje O Zo Ver ter doen opstomen in de vaart der volkeren.

Maar of Malkenschoten hun eindstation is, valt te bezien. De twee blijven dromen van een permanent theater, als het even kan op een landgoed of iets dergelijks. In Voorst lukte dat bijna. Net niet.