Mijn lagere schooltijd, het geloof en het Koninklijk Huis

Mijn lagere schooltijd heb ik doorgebracht op de 3^e school met den Bijbel. Een streng gereformeerde omgeving, opening met Bijbellezing en daarna drie psalmen. Ik schijn een godsvruchtig en braaf kereltje te zijn geweest gezien mijn negen voor Godsdienst en een negen voor vlijt en gedrag. In de zesde klas kwam mijn eerste twijfel over de oprechtheid van mijn leraren. Ik zag namelijk mijn meester samen met zijn vrouw op zondag een ijsje halen bij de ijscoboer, een doodzonde, iets kopen en doen op “De dag ter ruste”. Er was ook een klein incident met een klap in mijn gezicht van de meester. Ik durfde namelijk in groep acht de stelling aan dat dieren ook in de hemel thuis hoorden, later heb ik begrepen dat die reactie van de meester– een klap in mijn gezicht – louter onmacht was.

Onderdeel van de opvoeding op school was ook volledige adoratie voor de Oranjes. Ik deed mee aan die cultuur en liep op Koningendag met een Oranjes strikje. Die adoratie voor het Koningshuis werd in de loop der tijd minder. Je hoorde geruchten over onechte kinderen van Prins Bernard en dat zijn krijgshaftigheid in de tweede wereldoorlog eigenlijk alleen maar tot uiting kwam achter de linies. Kortom, je gaat in de loop der tijd alles zien in een breder en menselijker perspectief. Maar, hoe dan ook, ik heb het Koninklijk Huis altijd gezien als een voorbeeld functie, een baken voor ons plebs.

Afgelopen zaterdag kreeg ik die “IJsco” ervaring in alle heftigheid terug, in de Volkskrant las ik namelijk

De afgelopen jaren hielp ABN-Amro de Koninklijke familie onder meer bij het opzetten van fiscale constructies waarmee belastingbetaling in Nederland werd ontweken. De ABN-Amro bestuurder was eerder bestuurder van een stichting die het vermogen van Prinses Christina via belastingparadijs Guernsey beheerde.

Ach ja, wat ben ik naïef, toen en nu.