Liefde

‘We gaan allemaal dood, dus hou op met dat gezeik over de zin van het leven’. De man sprak verveeld en luid. We zaten op een terras op het Raadhuisplein, het was uitzonderlijk rustig ofschoon het weer prachtig was. De man, een corpulente veertiger, zonnebril, een smetteloos wit jasje, sportschoenen en zijn derde biertje, had er duidelijk geen zin in. De vrouw, zwart haar, een stijlvol mantelpak en schoenen van Jan Jansen keek bedremmeld voor zich uit. ‘Ik weet sinds een week dat een poesiealbum, hetzelfde is als een poëzie-album en je weet dat ik niets met gedichten heb dus waarom moet ik dat dan weten’, vervolgde de man. ‘En dan die zogenaamde gedichten van je over liefde, onbereikbaarheid, verlangen en al die andere onzin, fuck off’. Hij riep naar de ober ‘doe me nog maar een bier en vraag of zij ook nog iets moet’. ‘Het is toch leuk om er iets vanaf te weten’, probeerde de vrouw, ondertussen zenuwachtig plukkend aan de veter van haar Jan Jansen schoen. ‘Ik weet genoeg, meer dan genoeg, meer wil ik niet en je kan nu eenmaal niet van alles wat weten,’ blafte de man. Hij nam een laatste slok van zijn biertje, stond op en zei ‘kom, we gaan, hier is verdomme ook helemaal niets te beleven, wat een klotestad!’ Ze blijft zitten, steekt nog ’n sigaret op, wenkt de ober en vraagt, ‘mag ik nog een witte wijn’.