Slaaphuis bewoner: Ik breng de kerstdagen door in Frankrijk

Een mantra van mij is: “Als je twee keer de verkeerde afslag neemt, zet ik je op de foto” een paar dagen geleden iemand gesproken die de verkeerde afslag had genomen. Een veertiger, goed in de kleren, plannen voor de toekomst, zonder verslaving maar wel slapend in het Slaaphuis. Zijn verhaal:

Ik heb mijn ouders 13 jaar niet gezien of gesproken. Toen ik kennis kreeg aan een leuke vrouw, zei mijn moeder tegen mij: “Als je met haar trouwt, wil ik je nooit meer zien”. Achteraf gezien heb ik dat wel heel letterlijk op gevat. Ik heb toen de verkeerde keus gemaakt door te zeggen “OK, dan maar niet”. In die zelfde periode vertrokken mijn ouders naar Frankrijk.

Zelf werkte ik bij een automatiseringsbedrijf, mooie baan, maar ik kreeg toen psychische problemen. Ik durfde er niet over te praten, en binnen mijn werk werd ik steeds meer een eenling. Toen, op een gegeven moment, ben ik niet meer op komen dagen. Ik ben niet zo iemand die overal hulp voor vraagt, van mijn ouders heb ik geleerd dat je je zelf moet redden.

Na anderhalf jaar stopte de uitkering en toen werd ik mijn huis uitgezet. Ik heb maanden gezworven in de bossen in de buurt van Nunspeet. Het was flink koud en kocht een goedkope slaapzak. Na een paar weken kocht ik bij de Kijkshop voor twintig euro een goedkoop tentje. Camouflage kleuren, want je zet natuurlijk niet een knal rode tent in het bos. Voor dat geld kun je niets verwachten, erg waterdicht was het tentje niet.

Ik had twee euro per dag te besteden, daarvoor kocht ik koeken en dan twee koeken per dag, ik werd steeds dunner en je wordt langzamerhand psychisch gek. Gelukkig heeft iemand mij attent gemaakt op het “Leger des Heils”. Die hebben mij doorverwezen naar Omnizorg.

Daar slaap ik nu, heb een uitkering en de sociale dienst spaart voor mij. Kan ik later mijn huis inrichten en wat doen voor mijn tanden. Ik heb nu alle hulp die nodig is, ze helpen mij ook met de financiën. Alle kleren die ik nu aan heb zijn tweedehands. Zie er goed uit, daarvoor moet jezelf zorgen vind ik. Heel wat anders dan toen ik bij het Leger des Heils aanklopte Alles wat ik toen had, zat aan mijn lijf, een korte broek en een zwart T-shirt. Niemand kan met deze kleren zien dat ik dakloos ben.

Bijzonder dat ik weer contact heb met mijn ouders, die zullen mij altijd helpen en ervoor zorgen dat ik niet meer terugval. En mijn vrouw?, dat is nu mijn ex, achteraf gezien hadden mijn ouders dus gelijk.

Dit was het derde en laatste verhaal in de serie: “Hoe brengen mensen met een vlekje de Kerstdagen door”. Het zijn geen moraliserende verhalen hoop ik. Wel wil ik duidelijk maken dat sommige mensen gewoon pech hebben, en een paar keer de “verkeerde afslag nemen”. Ook belangrijk is de hulp die geboden wordt, vaak hulp van niet overheidsinstanties.