Stilleven van 2 joints met aansteker en asbak

Een coffeeshop is voor mij intrigerend, Je kunt bij een enkele shop gewoon van buiten naar binnen kijken. Je ziet veel jonge mensen heel ontspannen zitten, alleen of in gesprek met anderen, triktrakkend, een flesje frisdrank drinkend, zelden koffie drinkend gek genoeg. Tijd om eens een fotoserie te maken in en over coffeeshops.

Nu ben ik niet wereldvreemd, maar in een coffeeshop was ik nog nooit geweest. Wel eens heel, heel lang geleden bij vrienden een paar trekjes van zo’n lange sigaret genomen, maar daar is het bij gebleven.

Met enige schroom stapte ik dus naar de verkoper in een coffeeshop met de vraag of ik foto’s mocht maken, vertelde expliciet dat – als mensen het niet willen – deze dan ook buiten beeld blijven. De ontvangst was allerhartelijkst, ik kreeg een koffiemuntje en er werd mij geen strobreed in de weg gelegd. Gedurende enkele dagen bezocht ik de coffeeshop, later deden de medewerkers – waarschijnlijk na opmerkingen van bezoekers – verbaal en non verbaal moeilijker. Jammer genoeg heb ik mijn serie niet kunnen voltooien, bij het laatste bezoek verzocht men mij vriendelijk geen foto’s meer te maken

Nu zijn er meer van zulk soort legale horecagelegenheden in Apeldoorn, dus op naar een andere. Of er onderling informatie is uitgewisseld, weet ik niet, maar ook daar was het een beslist ‘nee’. Nog een derde geprobeerd, het zelfde resultaat.

Waarschijnlijk is men gewaarschuwd voor die oudere, kalende man, met een fototas achter op zijn rug die geen cannabis koopt. Zo ja, dan zal ik eens de NMA (Nederlandse Mededinging Autoriteit) waarschuwen, kartelvorming is immers verboden. Laten we het maar houden op toeval. Wel jammer, er zijn alleen maar wat sfeerbeelden geschoten, enkele personen (met toestemming) en een foto van de buitenkant van “Het Bunkertje”.

Wat mij opviel was de relaxte sfeer binnen, personen, meest mannen die uiterst langzaam en voor zich uitstarend, en heel introvert, de joint rookten. Een breedbeeld televisie met een natuurfilm werd uiterst relaxed bekeken. Tussendoor was het druk met klanten die even snel wat kochten en even snel weer verdwenen.

Op de vriendelijke vraag van mij of er een foto gemaakt kon worden was het antwoord vrijwel altijd een simpelweg ‘nee’. Soms met de toevoeging dat men liever niet bekend wil hebben dat men hier is. Begrijpelijk natuurlijk, tegelijkertijd toch een teken dat er een taboe op rust. Een enkele keer werd het nee nader verklaard: “mijn zoon werkt bij de rechtbank en ik wil niet dat die daar last mee krijg”, “ik volg een sportopleiding en dan hier zijn is een beetje ongeloofwaardig”, “mijn ouders weten niet dat ik hier kom”, en, bij een oudere man, “mijn kinderen weten niet dat ik hier regelmatig kom”.

Een ervaring, en geen vervelende, rijker.