Tentslaper, ik heb niets met Kerst, ik blijf in het bos slapen

Soms neem je twee keer in het leven de verkeerde afslag. Na een flinke dosis pech slaap je met Kerst in een tentje in de bossen en leef je van liefdadigheid. Geen uitkering, niets. Zo’n man heb ik ontmoet bij Menora (gratis eten op woensdag), hoogopgeleide man, ongeveer 55, zonder vaste woon en verblijfplaats, zijn verhaal:

Strange, het is een verhaal als “Ik vertrek”, je wilt iets nieuws en het gaat mis. Mijn vrouw en ik waren gefrustreerd over Nederland, de regels, het sociale gevoel en hoe mensen met elkaar omgaan. We wilden samen een natuur camping beginnen in Hongarije, 2000 m2 grond, een camping, low-level, geen barretje, geen speeltuin, echt iets om als vakantieganger tot volledig rust te komen. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was met onze Engelse buren. Die waren het niet eens met onze plannen en deden er alles aan om de rust te verstoren. Ze plaatsten bijvoorbeeld een luidsprekerbox aan de rand van ons terrein, zetten het geluid keihard en gingen een dag weg.

Na een jaar stopten we, we hebben nog steeds de grond en het huis, maar kunnen het niet meer verkopen. Mijn vrouw vertrok naar Nederland en trok in bij een vriendin hier in Apeldoorn. Zij stuurde mij soms iets geld om te overleven, maar dat was niet veel, zij had korte baantjes als krantenloper, en ergens een nul-urencontract. Dat geld zenden stopte, eigenlijk waren we toen al uit elkaar. Alles is toen met mij misgegaan, ik verkocht steeds iets om te overleven, meubilair, mijn auto. Elektriciteit werd afgesloten, internet had ik al een hele tijd niet meer, en toen ook nog het water werd afgesloten zag ik het niet meer zitten.

Ik ben gaan liften, maanden in Oostenrijk doorgebracht. Ik wil niet stelen of bedelen, maar soms moet je wat. Ik had een bord gemaakt met “Ich habe nichts zu essen”. Keek de mensen niet aan, riep niet, en bedelde niet echt in mijn ogen. Ik kreeg zo voldoende te eten. Ontmoette een vrouw die mij blijkbaar volledig vertrouwde, heb daar zes weken gelogeerd. Zij was veganist, ik kon dat moeilijk volhouden, niets in huis wat ook maar iets met dieren te maken heeft. Vervolgens kreeg ik een kamer bij haar ex, deed wat kleine werkzaamheden voor hem en verdiende zo wat geld voor kleding en zo.

Ik wilde vastigheid en ben naar Nederland gelift, zo ben ik in Apeldoorn terecht gekomen. Hier kon ik geen hulp krijgen want ik had geen regiobinding. Hoezo geen regiobinding, mijn vrouw woont hier en we waren nog niet officieel gescheiden. Trek maar bij je ex in, vertelden de ambtenaren.

Over die scheiding: Hier maakte iemand mij er op attent dat er een oproep in de krant had gestaan, of ik mij wilde melden voor de scheiding. Ik heb direct getekend en wat betreft de boedelscheiding alles aan haar gelaten. Ik heb twee dagen voor het stadhuis gezeten met een bordje dat niemand mij wil helpen. Nu heb ik regiobinding maar nog geen uitkering. De man die het regelt kan steeds niet of is ziek. Volgens mij willen ze mij in Omnizorg hebben, dat verdom ik, tussen al die verslaafden, ik ga mijzelf niet meer vernederen. Ik verneder mij al genoeg, ik zoek zelf peuken, ben verslaafd aan roken, maar daar slapen, nooit.

Hier bij Menorah heb ik een tentje gekregen en warme kleren, het Leger des Heils helpt mij, bij de Voedselbank kan ik terecht en er zijn meer mensen die mij helpen. Verschillende organisaties verzorgen een kerstdiner, daar kan ik twee keer naar toe. Ik red mij wel. Als ik straks een uitkering heb doe ik wat terug voor die mensen die mij belangeloos helpen.

Kerst?, daar heb ik niets mee, ik zit gewoon in mijn tentje in het bos. Gelukkig is “De Herberg” met de kerstdagen open. Bij Omnizorg zullen ze mij niet zien, ben je gek. Ik ben 55, maak mij geen illusies over goed werk, maar dat woonadres wil ik niet hebben op mijn CV.