Thuis…

En ineens verandert je “thuis”
Thuis is niet meer wat het was
Beiden opgenomen en gescheiden moeten leven van elkaar
Het kon niet meer thuis en samen als paar
Pa is ook niet meer wie hij was
Pa woont er nu niet meer
Ma eveneens in een ander tehuis
Het kan helaas niet anders maar doet zo’n zeer
Op hun beider zo vertrouwde plekje al bijna 60 jaren samen
Ma is ook niet meer, niet meer wie ze was
Je ontmoet ze beiden dan ook anders, en in een ander “tehuis”
Thuis is het bij binnenkomst koud en kil
Zelfs de klok staat merk ik stil
Een plek dicht bij elkaar
dat is wat ik wens hen beiden
Daar ga ik dan ook voor zorgen
want zeg nou zelf dat gescheiden moeten leven is pas echt lijden
Welkom in de wereld van “ik weet en of kan niet meer”
overbelasting van de mantelzorgers zeg maar gerust een kat in het nauw
Toch mocht ik en niemand er eigenlijk ook bij en wilden ze het beiden zelf op deze wijze doen
Dat siert hen maar wat kost dat een kracht
Het leven leven zoals het is, gemakkelijker gezegd dan gedaan
Ik kijk op de klok en denk “kom ik moet gaan”
de hele situatie maakt mij soms wat ontdaan
De zorg om hen beiden heen wat rennen ze heen en weer
met zo weinig mensen dit alles nog steeds moeten doen
dat nu wist ik al jaren maar doet nu nog meer zeer