Vlieg mee met made in Apeldoorn

Dit is de laatste dag dit jaar dat we nog kunnen vliegen”, zei HermanJan tegen me toen ik ’s morgens om 10 uur bij hem in de auto stapte. Het was vijf dagen voordat de film “Made in Apeldoorn” in premiere moest gaan tijdens “Next Level”, een netwerkevent in de Gigant. Eigenlijk had ik mijn tijd hard nodig om door de zes uur materiaal die we al voor de film geschoten hadden heen te ploegen, en met de montage te beginnen. Maar ik had me al weken verheugd op deze vlucht, en besloot dus het nachtwerk dat het tot gevolg zou hebben maar voor lief te nemen. “Om op te mogen stijgen moet het zicht minstens drie kilometer zijn op het vliegveld” verhoogde HermanJan de spanning terwijl hij de auto over de mooi slingerende ijsseldijk richting Terwolde stuurde. De ochtendmist had zijn charme verloren.

Eigenlijk hadden we weken geleden al willen vliegen, maar telkens was of het weer niet goed, of de agenda’s pasten niet. Dus heb ik me vandaag op hoop van zege maar in een dik pak kleren gehesen. (“het gaat koud zijn daarboven!”) Onderweg naar Lelystad praatten we over meteorologie en het verschil tussen gecontroleerde en ongecontroleerde luchtvaart, terwijl ik me ondertussen zat af te vragen of die bomen in de verte nou op 2 of 3 kilometer afstand stonden.

Om een film over ondernemend Apeldoorn wat meer cachet te geven, en voor een paar spectaculaire openings-shots ze zorgen had Bert Klaaysen deze vlucht geregeld. Handig toch, dat netwerken. Ik had geen idee of je vanuit een ultralightvliegtuigje uit de hand beelden kan schieten die bruikbaar zijn, maar ik heb zonder na te denken “ja” gezegd, want ik heb de wereld nog nooit mooier gezien dan vanuit de lucht. Ik slaakte dan ook een zucht van verlichting toen we op het vliegveld aankwamen en daar de vliegtuigen zagen opstijgen. Ik kreeg een ski-pak toegestopt, die ik over mijn kleren heen aantrok, en na de helm opgezet te hebben vouwde ik mijzelf in de minuscule tweede stoel in de ultralight van HermanJan. Vlak voor mij kon ik net over de helm van HermanJan kijken terwijl we richting landingsbaan reden, en vlak achter mij hoorde ik de motor en propellor, die ons even later de lucht in zouden duwen.

De landingsbaan bleek een hobbelig grasveld, en de kleine motor vlak achter mij bleek toch sterker dan gedacht toen HermanJan flink gas gaf. Na een paar seconden voelde ik het hobbelen opeens ophouden, en zag ik naast me de grond naar beneden vallen. Snel de camera richten, en ondertussen langs het schermpje ademloos kijken naar de wereld die langzaam in een landkaart verandert. Maar dan toch anders. Bij google earth voel je de wind niet aan de plastic vleugel vlak boven je trekken, hoor je de vluchtleiding niet in je oren tegen de grote vliegtuigen praten, en kan je niet naast je over de rand kijken en zien dat er echt helemaal niks tussen jou en de aarde zit. Binnen een paar minuten waren mijn handen en voeten bevroren, en dat was pas over toen ik drie uur later thuis voor de deur weer uitstapte. Maar toch waren de anderhalf uur vliegen in een oogwenk voorbij. Komende zomer ga ik weer mee, dan om een film over ultralightvliegen te maken. En ik heb met mezelf afgesproken dat ik over tien jaar zelf mijn vliegbrevet en een vliegtuig heb. Ik kan niet wachten…