Werken in Apeldoorn

Mijn dagelijkse route naar het werk is altijd een vaste route. Ik ben stier, houd niet van veranderingen, zoek naar regelmaat en als er geen orde is, dan is er chaos. Dat zijn in elk geval mijn kenmerken van stier zijn. Ik ben helemaal niet koppig, ik neem alleen geen andere route.

Toch valt het me weer op wat een variatie aan verkeer. En vooral ook… wat een variatie aan mensen. Ze hebben op dat moment allemaal één ding gemeen. Ze gaan allemaal richting werk of school. Het ontgaat me niet hoeveel mooie moeders hun kinderen op de fiets net hebben weggebracht. Daar zijn internettermen voor, maar daarmee doe ik tekort aan het vele schoon wat mijn oog reikt. Ze vallen misschien ook wel erg op, aangezien er extreem veel wordt gefilterd door datzelfde oog. Het oog geeft dan vooral pijnlijke signalen, vast een teken om op de weg te letten.

Als ik onder de spoorbrug doorrijd, passeert de trein met een lading vol studenten en harde werkers. Op weg naar ons Apeldoorn en vast niet verder is wat ik wil geloven. Op het kruispunt bij de Tol waar Deventer en Zutphen bijeenkomt, zie ik weer zoveel karakters. De man met de scooter, die beter zou kunnen fietsen bijvoorbeeld. Wetende dat het herfst is, dus grauw en nat, verdenk ik hem van een zonnebank. Dan toch weer een mooie dame die ik waarneem, totdat de stoere getinte jongen met rastakapsel mij daar weer van afleidt. Waar zou hij werken? Drie jonge scholieren – een combinatie van culturen – blokkeren mijn weg, maar ik zie ze lachen en ze hebben vooral veel plezier, hoe irritant ik het eigenlijk ook vind. Mens erger je niet, ik geniet van al die indrukken.

Als ik mijn auto parkeer aan de Regentesselaan, eigenlijk een zijstraat daarvan, verbaas ik mij nog één keer over een moeder. Het kruispunt is druk, er staan verkeerslichten. De vrouw die oversteekt met haar kindje achterop zal nooit meer de normen van fatsoen kunnen uitleggen aan haar kindje, aangezien ze door de drukte heen door rood banjert. Ik vraag me af waarom en vervolg die vragende gedachte met de vraag of deze actie tevens staat voor de manier van haar verdere opvoeding. Ik hoop te geloven dat het een incident was, maar mijn gedachten blijven doormalen door de overtuiging waarmee ze denkt dat haar daad correct is.

Ik verbaas me niet langer. Ik parkeer netjes en veilig mijn auto. Mijn dagelijkse loopje door het park zijn mijn laatste meters richting kantoor. De heerlijke temperatuur en de zalige herfstbries geven mij inspiratie en zin in de dag die gaat komen. Mijn social media is weer helemaal up to date en op het Caterplein is alleen nog een passant die lijkt op wijlen Rudi Carrell. Tot in detail: chagrijnig, vol huidplooien en ook totaal niet grappig. De bioscoop herrijst, ACEC is al vol leven. Het is tijd om te werken.

Eerst koffie en een column. Verdorie… Waar zijn mijn sleutels?