bazbo werd op 17 mei 1965 als Bas Langereis geboren in het majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn gelijk een stuk majestueuzer werd.
Hij publiceerde in de afgelopen jaren drie boeken en leest zijn verhalen voor, ook als lid van ‘Bas, Willem en ik’.
bazbo schrijf je met een kleine letter.
Bam. Ik lig op het fietspad. Daarnet moest ik over een sneeuwberg heen zien te komen. De bus rijdt vanmorgen niet door de straat omdat de weg is versperd. Daarom moet ik een eindje lopen naar de volgende bushalte in plaats van alleen maar de straat oversteken. En de sneeuw is bevroren, dus is het
Lotgenoten, De werkzaamheden voor vandaag zaten er weer op. Voordat ik in de stinkende streekbus stap, moet ik eerst een stuk met een stinkende stadsdienst. Ook erg, maar daar gaat het nu niet over. Ik stapte in. De bus was nog grotendeels leeg en ik ging op een bank ergens bijna achterin zitten. Uit mijn
Ronald Haamschaar krabt. ‘Hebt u jeuk aan de neus?’ vraagt iemand. Hij kijkt op. Het is een mevrouw. ‘Gaat u eens opzij, zeg,’ zegt Ronald. ‘Met dat hoofd.’ PETS! De mevrouw geeft hem met de vlakke hand een pets tegen de neus. ‘Rekel!’ roept ze erachteraan. Dan draait ze zich om en loopt weg. Ronald
Lotgenoten, De wekker gaat niet. Het is zeven uur. Ik hoef vandaag niet naar het werk. Toch sta ik op tijd op. Zachtjes verlaat ik het warme bed. De Vrouw slaapt nog. Laat haar maar lekker slapen. Ze werkt hard en verdient haar rust. Op mijn blote tenen sluip ik naar de deur. Nu zit
Vandaar dan ook dat ik het café Ter Info binnenliep. Bovendien moest ik zeer nodig pissen. Ouderdom komt met gebreken. En zo heel oud ben ik nog niet eens. Wilt u meer weten over de hel, dan verwijs ik u naar andere geschriften. Vooralsnog liep ik café De Hel binnen. Of nee, dat is een
Het lichaam hortte en schokte. De laatste loodjes waren zwaar. Bij een inademing kwam het lijf omhoog. De spanning bouwde zich op en ik hoorde een zuigend en bijna piepend geluid. Heel even bleef het lijf stil. Daarna blies het de lucht naar buiten, schurend en schrapend, raspend en rochelend. De uitademing zou een opluchting
Ik verstond het toch echt. Uiterst nieuwsgierig was ik naar wie het had gezegd. En tegen wie. Ik sloeg rechtsaf en deed twee stappen de Turkse supermarkt in. In de deuropening keek ik achterom. Daar liepen twee jonge vrouwen. De een droeg een halflange zwarte jas en een zwarte broek met allerlei scheuren op de
(Een serie van teksten voor het Schrijversfeest van ‘Twello voor taal’ ter gelegenheid van de IJsselbiënnale 2017) I Maar wij, in het zo majestueuze Apeldoorn, wij hebben het kanaal. Als ik een brede rivier zie, die door oneindig laagland gaat, dan denk ik: Vlakke bedoening. Gelukkig zitten we hier niet in het laagland en is
Ronald Haamschaar denkt aan zijn deadline en kijkt het plein rond. ‘Wat een naar plein,’ zegt hij hardop tegen zichzelf. ‘Pardon?’ klinkt een stem naast hem. ‘Zei u iets?’ ‘Ik zei iets, ja.’ Ronald kijkt. Naast hem staat een mevrouw van een jaar of zestig. ‘Maar ik zei het tegen mijzelf.’ Dus bemoei je d’r
Lotgenoten, Bij vlagen werd de jeuk ondraaglijk. En dan moet ik krabben. Het resultaat was een rode vlek. Op mijn borst, onder mijn oksels, op mijn heupen en in mijn liezen. Een maand of twee lang zag ik het aan. Toen vond ik dat de huisarts er eens naar mocht kijken. De huisarts zelf was
We hadden een vinyl vloer. Hoe kwamen we daar nou weer aan? Nou gewoon, toen we in Het Oude Huis gingen wonen hebben we het laten leggen. Dat was nog een heel gedoe. Eerst moesten we de betonbodem in de grote woonkamer natuurlijk brandschoon opleveren. Dat betekende vegen en stofzuigen. En vanaf toen niet meer
Warm was het, drukkend en benauwd. Toch had de schrijver het gewaagd. Hij wist dat het hem goed deed, dus had hij zich over zijn eerste weerstand heen gezet en zijn hardsloopschoenen aangetrokken. Een maand of wat geleden had hij nieuwe aangeschaft. Hij had een jaar op zijn vorige gelopen en merkte dat de vering
Zelf zit ik er niet zo op te wachten, maar voor De Lezer heb ik wel wat over. Ik probeerde uit alle macht zonder valse verwachtingen en met een open geest naar deze kroeg te gaan. Het kostte moeite, maar het lukte. Wat voor dag was het eigenlijk? Een vrijdag en nog avond ook. Ik
Ik had een rode bank. Een grote rode bank. Niet gewoon groot, maar echt enorm. En ik had er niet één, maar twee. Hoe kwamen we aan die dingen? Dat is nog een heel verhaal. Korte versie: een goede vriend wilde ze kwijt en voor een grijpstuiver konden we ze komen halen. Dat deden we.
