bazbo werd op 17 mei 1965 als Bas Langereis geboren in het majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn gelijk een stuk majestueuzer werd.
Hij publiceerde in de afgelopen jaren drie boeken en leest zijn verhalen voor, ook als lid van ‘Bas, Willem en ik’.
bazbo schrijf je met een kleine letter.
TIP: Klik eerst op deze link. Terwijl de muziek speelt, lees dan onderstaand stukje. – ‘Ik weet niet waar dit moet eindigen. Geen idee waar de weg naartoe leidt, maar ik blijf hier op je wachten. Waar is de heldere dag? Waar ben jij? Ik weet dat we voor altijd samen zullen zijn. Jij zult
Zondag Ik word wakker van Peter Gunn. ‘Dada-nana-nana-DADA, pieuw pieuw, pieuw PIEUWpieuw.’ Heel mooi, maar nu even niet. Ik draai me naar het nachtkastje, doe de telefoon uit en blijf liggen. Naast mij ligt Vrouwlief. Die kent haar plicht en verlaat het bed. Even later hoor ik de kraan van de douche opengaan. Ik doezel
Het was weer eens razend gezellig in huize bazbo. Vrouwlief zat op de bank tegenover mij, aan de andere kant van de salontafel. Op die tafel stond bier, wijn en allerhande nootjes. De gordijnen waren gesloten en her en der in de kamer brandde een kaarsje en een enkele lamp. Buiten raasde de januaristorm om
Zaterdag Worden we wakker? Of is dit een droom? Het is de harde werkelijkheid. Ik spoel hem af onder de douche. Om negen uur zijn we klaar voor het ontbijt. In the breakfastroom treffen we onze Noorse vrienden Jan, Anne en Erik. Wat gaan jullie doen? Zij willen iets van de stad zien, zeggen ze.
‘Allemensen, zeg.’ ‘Wat is er, Bas?’ ‘Wat een lange rij bij de herenplees. Het lijkt wel alsof er alleen maar mannen zijn, vanavond.’ ‘Dat was toch ook zo?’ ‘Ik had mijn Vrouwlief bij mij. Jij de jouwe toch ook, Reinier?’ ‘Klopt. En het was maar goed dat ze erbij waren. Het was een van de
Verroest, het zit de Waarachtig Schrijver niet mee vandaag. Het begon vanmorgen al: hij moest naar zijn werk. In de koude nanacht reed hij zijn vaste route. Op het werk was het rustig, dus dat viel allemaal nog mee. Aan het eind van de middag kwam het mailtje van zijn Vrouwlief. Ze ligt met koorts
Vrijdag De tram die voor ons hotel stopt, rijdt ons binnen twee minuten naar het metrostation. Het zijn ook maar twee haltes. De metro brengt ons dichter bij de binnenstad. Ergens moeten we overstappen en dan is het nog maar een halte naar de Karlsplatz. Hier stappen we uit. De metro is ideaal; het is
Hoe kom je het best een druilerige zondagmiddag door? Het antwoord op die vraag is heus niet zo moeilijk. Zeker niet als Lexolo ergens in Apeldoorn speelt. Deze zondagmiddag 30 december 2012 speelt hij in Art café Sam Sam. Naast hem staat Martin van Delden en Edith Moeilijkeachternaam (sorry, Edith!). Martin speelt elektrische bas en
‘Goedemiddag dames en heren, jongens en meisjes.’ De meneer spreekt ons plechtig toe. ‘Welkom in museumdorp Orvelte. Dit dorp staat volledig op de monumentenlijst. Veel huizen en boerderijen zijn in oorspronkelijke staat teruggebracht zoals ze aan het eind van de negentiende eeuw waren en ook ingericht naar die tijd.’ Ik kijk van achter de zaal
Donderdag Om acht uur klinkt Peter Gunn door de hotelkamer. Ik zet de wekker op mijn telefoon uit. ‘Jij moet eerst,’ klinkt het naast mij. O? ‘Je hebt met je gesnurk mij aardig uit mijn slaap gehaald, vandaar.’ O. Had je me maar niet dronken moeten voeren met die witte wijn. Ik sta op. De
Het was ergens in het najaar van 1986. Ik zat in Orpheus bij een concert van Harry Sacksioni. Na afloop van het concert klom ik het podium op en met mijn handen op mijn rug bekeek ik de toetsenapparaten. ‘Speel je zelf ook?’ vroeg een stem plots. Het was Ton Scherpenzeel; hij was de toetsenist
De Zoon heeft fors opgeschept. Met hem in de buurt hoef je niet bang te zijn dat je eten overhoudt. Dit keer is het groenekoolstoemp met verse worst. Alles goed op smaak met kerrie en geelwortel, zodat je die kool niet zo proeft. ‘Was het nou morgen,’ vraag ik, ‘dat je die rijvaardigheidstest moet doen?’
Woensdag Ik ben nog niet eens in Wenen en ik loop al te huilen. Sterker nog: het is pas kwart over zeven in de ochtend en we zijn net de deur van ons eigen huis uitgelopen. De ijzige wind snijdt door mijn jas en blaast me recht in mijn smoel. Daar zijn ze: tranen over
In het publiek bevinden zich nauwelijks vrouwen. Is de muziek van Genesis dan echt een mannenaangelegenheid? Ik weet het niet goed. Het interesseert me ook niet zo. Nog geen vijftig liefhebbers zijn op zondagmiddag 2 december in het Bluescafé aanwezig en dat is ergens wel jammer. Een band als The Watch verdient een groter publiek.
‘Ik ga er niet heen!’ riep ik. ‘Waarom hebben ze het concert verplaatst? Het zou toch om acht uur beginnen? Nu pas om twaalf uur ’s nachts! Ik trek dat niet.’ Er waren achttien kaarten verkocht en dus koos Gigant ervoor om Jungle By Night pas laat op de avond in het Café te zetten.
