bazbo werd op 17 mei 1965 als Bas Langereis geboren in het majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn gelijk een stuk majestueuzer werd.
Hij publiceerde in de afgelopen jaren drie boeken en leest zijn verhalen voor, ook als lid van ‘Bas, Willem en ik’.
bazbo schrijf je met een kleine letter.
Er stond weinig wind vandaag. Kapitein Söfring Hansson keek tevreden uit over het kalme water van de haven. Het indrukwekkende schip voer vanaf het Driekronenpaleis in de richting van de havenmond. ‘Een historische dag,’ dacht de kapitein. ’10 augustus 1628. Drie jaar lang is er aan dit schip gebouwd en nu is het dan zover.’
‘Er wordt wat afgeknutseld in Nederland,’ hoor ik mijzelf zeggen. En inderdaad, tijdens de Culturele Pleinmarkt staan de kramen vol met mensen die iets doen op het gebied van kunst en cultuur. Schilderijen, keramiek, beelden, sieraden, tassen, kleding, noem het allemaal maar eens op. Of wacht, dat heb ik zojuist al voor een groot gedeelte
‘Hoe kom je er toch steeds weer op?’ vroeg de jongeman. Ik vond hem een aardige knul. Al was het maar omdat hij net als ik zo van de muziek van Steven Wilson houdt. Maar daarom niet alleen. Hij hield ook van mijn verhalen. Mijn vorige twee boekjes had hij al gekocht en nu wilde
Gruppo Sportivo. Wie kent ze nog? Ik. Al ken ook ik voornamelijk dat ene enkele album dat de band ergens eind jaren zeventig heeft gemaakt: 10 Mistakes. Maar er is zoveel meer. Hans Vandenburg maakt de grap. ‘Iedereen denkt dat we maar één album hebben gemaakt. Maar het zijn er in totaal ongeveer vijftien.’ Toch
Kris Berry. Ik kende haar niet. Toen ik voor het eerst over haar hoorde, dacht ik: ‘Stomme naam. Wie noemt er zijn kind of zichzelf nou Kris Berry?’ U begrijpt: ik ging met enige argwaan naar het concertje dat ze gaf, vrijdagavond 25 mei bij Gigant. Jawel, in het kader van Jazz in the Woods.
Dit is erg. Pijn. Mijn maag doet zeer. En niet alleen mijn maag. Ik voel mijn darmen samentrekken. Wacht, eerst naar de wc. Zwetend beland ik er. Ik kniel voor de pot. Weer een golf. Een bittere smaak vult mijn mond. Mijn half lange haren hangen in vochtige slierten voor mijn ogen. Het zweet staat
‘Prettige Hemelvaart.’ Het klinkt wat raar. Toch wens ik het u allen toe. Dat is best lief van mij, niet? Geef toe, soms ben ik allerhartelijkst. Soms ook niet. Moet u ook maar niet de hele tijd aan mijn kop zitten zeuren over onbelangrijke dingen. Er is niet veel belangrijk in dit leven, hoor. Maar
Voor mij staat een lang meisje. Ik kan haar leeftijd niet goed inschatten. Ze heeft een korte, maar dikke jas aan. Ze drukt op wat knoppen en ik hoor piepjes. Er klinkt muziek. Vreselijk, die muzak hier in het winkelcentrum. Van iets verderop hoor ik stemmen. ‘Wat nou?’ gilt het meisje voor mij. ‘Niet zo’n
Er zit een jongen in zijn zolderkamer. Hij heeft zich genesteld in een lage zwarte stoel. In zijn handen houdt hij een platenhoes. Voor de honderdduizendste keer glijdt zijn blik over de namen van de bandleden. Hij kent ze door en door. Toch leest hij ze iedere keer weer. De titels van de nummers staan
Na anderhalf jaar stilte waren ze er weer. En hoe! The FoolZ zijn Apeldoorns trots als het gaat om de muziek van Frank Zappa. Als u de muziek van Frank Zappa niet kent of u waardeert die muziek niet, dan kunt u nu wegklikken. Fijn. Zo. Zijn we nu met liefhebbers onder elkaar. The FoolZ!
Deel 1 leest u hier. – Om half een mag ik van de nieuwe werkplek naar huis. Het is zonnig en dan is het fijn fietsen. Thuis maak ik een tosti of twee. Zowaar, ze smaken. ‘Mijn galgemaal,’ grinnik ik. Valt er iets te grinniken? Ik weet het niet. Het kan me niet schelen. Ik
Ik ging ’s naar de dokter. Het had nu lang genoeg geduurd en de klachten stapelden zich op. De dokter. Hoe zag ze er ook weer uit? Ik was al in geen jaren bij haar geweest. Waarom zou ik ook? Zo lang mijn botten nog niet uit open wonden staken en ik mijn ingewanden nog
‘Last night, I had eight Duvels.’ De man kijkt ons triomfantelijk aan. Zijn vrouw krijgt een rood hoofd, glimlacht en kijkt dan weg. Het is duidelijk dat ze zich een beetje schaamt. Zo netjes als ze gekleed gaat, zo hoffelijk als ze zich gedraagt: daar passen de acht Belgische jongens van haar man niet bij.
Leuteratuur door Apeldoornse schrijvers ‘Een voorleesvoorstelling vol verhalen en gedichten, humor en ernst, vaststaande feiten en onverwachte zaken. Kortom: leuteratuur!’ Zo kondigen de Apeldoornse schrijvers Bas Langereis, Willem Bierman en Reinier Groenendijk hun voorstelling Bas, Willem en ik weer aan. Zondagmiddag 8 april lezen zij voor de tweede keer samen voor uit hun eigen werk.
