bazbo werd op 17 mei 1965 als Bas Langereis geboren in het majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn gelijk een stuk majestueuzer werd.
Hij publiceerde in de afgelopen jaren drie boeken en leest zijn verhalen voor, ook als lid van ‘Bas, Willem en ik’.
bazbo schrijf je met een kleine letter.
Een hele week fotografeer ik mijn avondmaaltijd. Ik zal deze week tot en met vrijdag bijhouden wat ik eet en dat ook aan u laten zien. Waarom? Geen idee. Omdat het moet. Weet ik veel. Vandaag: patat met een kroket en een kaassoufflé. En fritessaus. Die staat niet op de foto. Waarom patat? We waren
Tip: luister tijdens het lezen van dit stukje naar deze muziek. * In het licht van de vos sta ik hier, uitkijkend over het woeste landschap. Lijzige mist beknelt een lege, roestige grond. Kale takken kreunen het verlangen naar iets onbestemds. De wazige veeg in de lucht verbergt de weidse wereld. Hier werd ik geboren,
Eens kijken of dit gaat lukken. Een hele week fotografeer ik mijn avondmaaltijd. Dat is op zich niet bijzonder. Ik fotografeer altijd mijn eten. Zeker als ik uitga. Maar vaak maak ik ook plaatjes als ik thuis kook. Ik ben helemaal geen superkok; ik vind het gewoon leuk om te koken. Zeker door de week
Vrouwlief ruimde de berging op. We hebben geen zolder, maar wel een berging. De berging is een kleine kamer op de verdieping. We stouwen er de kerstspullen, kampeerbenodigdheden, oude rommel en stofzuiger in. Ondertussen wonen we al bijna zestien jaar in het huis en puilt de berging uit. Hoog tijd om op te ruimen. In
Ik kan mijn trouwring niet gebruiken als penisring. Dat heeft niets te maken met het fameuze formaat van mijn orgaan. Het tegendeel is waar; het zegt alles over mijn smalle pianovingertjes. Daar komt nog eens bij dat ik helemaal geen behoefte heb aan lustopwekkende of stimulerende speeltjes. Aan Vrouwlief heb ik ruimschoots voldoende. Een fijn
Een goede band kwam naar Nederland en ik had kaarten voor het concert in Weert op zondag 5 februari. Altijd leuk. Het concert zou ook nog eens vroeg beginnen om zeven uur en het voorprogramma om vijf uur. Dat betekende dat ik rond tien uur de laatste trein terug naar Apeldoorn nog ruim zou kunnen
(Tuut … tuut … klik) ‘Mondhygiënistenpraktijk [onverstaanbaar], goedemiddag, met Anne.’ ‘Goedemiddag, u spreekt met Bas Langereis. Op advies van mijn tandarts wil ik graag een afspraak maken voor een schoonmaakbeurt.’ ‘Dat kan. Wie is uw tandarts?’ Ik noemde zijn naam. ‘Ah, die is hier vlakbij. Wij zitten er schuin tegenover.’ ‘Dat weet ik.’ ‘Ik noteer
Iemand las het manuscript van mijn nieuwe boek. In dat boek staan allemaal stukjes die ik hier en op een andere webstek plaatste. Het is een verzamelbundel. ‘Ik zal het niet meer hebben over de kwaliteit van je schrijven,’ zei de iemand door de telefoon. ‘Want die is hoog, dat weet je. Maar als ik
Donderdag 26 januari was het Nationale Gedichtendag. Zelfs in Apeldoorn. ’s Morgens nam Willem Bierman in CODA afscheid als stadsdichter van Apeldoorn. Wethouder Olaf Prinsen bedankte hem voor zijn woorden en overhandigde hem het eerste exemplaar van een boekje met daarin alle stadsgedichten die Bierman in de afgelopen drie jaar schreef. Bierman geeft het dichtersstokje
Donderdag 26 januari is het Nationale Gedichtendag. Dan draagt stadsdichter Willem Bierman zijn taak over aan opvolger Ria Borkent. Deze formele gelegenheid vindt plaats in CODA om 09.30 uur (maar ik kan het mis hebben). Overigens, vandaag (zondag 22 januari) draagt hij, samen met enkele andere Apeldoornse Dichters, vanaf 16.00 uur eigen werk voor in
“MIJN VROUW ZEGT DAT IK EEN GEHOORTEST MOET LATEN DOEN!” zei ik tegen het wichtje achter de toonbank. Ze keek me aan met een kop van: ‘Nou, u hoeft niet zo te schreeuwen hoor, meneer.’ “Dat kan,” zei ze. Ik bekeek haar eens. Het was helemaal geen wichtje. Het was een madam die een beetje
From: Bas Langereis To: Willem Bierman Sent: Tuesday, November 15, 2011 Subject: Vraagje: ik zoek leden voor een beoordelingspanel Hoi Willem, Alles oké nog? Waar ik voor bel, is het volgende. Ik heb een nieuwe bundel verhalen klaar. De bundel is nieuw; de verhalen niet. Zou jij plaats willen nemen in een ‘panel’ en mijn
De laatste weken werden de bakken leger en leger. Het zat er aan te komen. Plato Apeldoorn is per zaterdag 7 januari 2012 opgehouden te bestaan. Drieëndertig jaren was ik er klant. Een goede klant, mag ik wel zeggen. Ik kwam er graag in de bakken snuffelen en verliet zelden de winkel zonder iets te
“Jij een oliebol?” vroeg de Liefde van mijn Leven. “Nee zeker, hè?” Ze kent me. Ze wist ook wat ik ging zeggen. Daarom zei ik het maar niet. “Want je hebt dit jaar al een oliebol gehad?” vroeg ze naar de bekende weg. Zoals ik al zei. Zo gaat het ook met ijs, met taart,
De donkere dagen voor Kerstmis waren het. En zo kon je het vandaag wel noemen nu. Zeer toepasselijk. Op straat zag je niet veel. Wat wilde je ook? Het was pas tien over half acht of zo. De meeste mensen hadden vast al vakantie. Hoe lang moest ik nog werken? Niet lang. Vandaag was mijn
