bazbo werd op 17 mei 1965 als Bas Langereis geboren in het majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn gelijk een stuk majestueuzer werd.
Hij publiceerde in de afgelopen jaren drie boeken en leest zijn verhalen voor, ook als lid van ‘Bas, Willem en ik’.
bazbo schrijf je met een kleine letter.
Mag ik een wind laten? Excuseer dat ik zo met de deur in huis val. Normaal gesproken ben ik zo bruusk niet. Toegegeven: thuis in huis boer ik van mij af. Heeft iets van doen met een ongeschreven regel dat je aan de hoeveelheid boeren die je laat kunt opmaken of je lekker in je
De schrijver stond op en dacht: Dit is de eerste dag helemaal zonder antidepressiva. Eerst maar eens het huis in de fik en de buurman overhoop steken. Dan op zoek naar een trechter voor op mijn kop. Wacht, ik was gestopt met schrijven, zeker met het schrijven van fictie. Een uur later liep hij over
De schrijver zette zijn fiets tegen de gevel. Er waren ook fietsenklemmen, maar die waren allemaal vol. Zou het druk zijn in de Turkse winkel? Een bijkomend voordeel was dat zijn fiets nu onder de luifel stond. En dus droog, want het regende flink. Nog even controleerde hij of de fietstassen goed dicht zaten. Je
‘Wat zullen we ’s eten? Waar heb jij zin in?’ ‘Wat is er allemaal nog aan groente?’ Dit is doorgaans een zeer normale start van een uiterst gewone dialoog in ons huishouden. Meestal stel ik de vraag omdat ik doorgaans kook. Men herinnert zich misschien de huisregel: Wie het eerste thuis is, die kookt. Misschien
‘Inderdaad,’ zei De Vrouw. ‘Zoals zo vaak. Kun je beter niets zeggen.’ Toch houd ik heel veel van haar. Vraag me niet waarom. De Vrouw vraagt dat wel eens. ‘Hou jij nog steeds van mij?’ ‘Tuurlijk, schat. Dat weet je toch? Als het niet zo was, dan was ik hier niet. Zo lang ik na
Hij voelde zich een beetje geil. Hoewel, dacht de schrijver, ‘geil’ is misschien niet het goede woord. De elastische stof van het strakke broekje omspande zijn bovenbenen en drukte tegen zijn scrotum. Erotisch, is dat beter? Nee. Zich bewust van lijf en lid, dat dekte de lading meer. Het duurde nog even voordat de zon
Het moet niet altijd wandelen zijn, dacht de schrijver. Fietsen is ook fijn. Zijn route ging vandaag langs het kanaal. In zijn hoofd herhaalde hij zijn boodschappenlijstje maar weer eens. Wat stond erop? Uien, water, conserven. Veel was het niet, maar dat maakte hem niet uit. Hij had vandaag alle tijd en gelegenheid en die
De meid achter de balie was een forse. Het kon hem niet schelen. Zijn hoofd stond niet naar gedoe en al helemaal niet naar gedoe met vrouwen. Op het bordje op haar borst stond ‘Apothekersassistente’. Zo halverwege de twintig, leek ze. Ze droeg een jurkje dat te krap zat voor haar volle lijf. Haar twee
Er komt hem een vader tegemoet, die een babywagen voor zich uit duwt. Ernaast loopt een kindje van een jaar of vier. Het meisje trekt aan de mouw van haar vader en een deel van wat ze zegt kan hij horen: ‘… toch, papa?’ Papa duwt de wagen met een hand; in de andere hand
Nooit boodschappen doen op zaterdag en zéker niet bij de grote supermarkt. Had hij het zich maar eerder bedacht. Hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan. En dat hoofd deed al zo zeer. Het was begonnen bij binnenkomst. Hij duwde de boodschappenkar de winkel in en schrok. Wat was dat? Er klonk altijd wel
De man die naast hem was komen staan, graaide in zijn jaszak en haalde er een pakje sigaretten uit. Hij zou toch niet? Ja, dat zou hij wel. Even later blies de man grote wolken voor zich uit. De wind stond precies verkeerd. De rook deed hem pijn in zijn ogen en maakte hem misselijk.
‘Hé, hoooi!’ hoorde hij een zachte vrouwenstem, toen hij de prijssticker op een banaan plakte. Gelijk daarna volgde zijn naam. Hij keek op. Ach, zij was het. Hij kende haar wel. Eens kijken, had hij gedacht toen hij de supermarkt was binnengekomen, wat had hij allemaal nodig? In ieder geval brood. Vorige week had hij
De afvalbak puilde uit. Lege flesjes, plastic zakken en papieren proppen lagen her en der op de grond. Hij zat het te bekijken en inwendig schudde hij afkeurend zijn hoofd. De bank stond bij de bushalte. Niet dat hij op een bus wachtte. Hij hoefde nergens heen. Al tijden niet meer. De enige afspraken die
Het meisje heeft niet echt een goede kont, heeft hij al een paar maal geconstateerd. Niet dat het erg is. De rest van haar vindt hij uitermate prachtig. Haar achterkant hoort gewoon bij haar zoals ze is, ook al is het een zakgat. Iedere keer als hij ’s morgens in deze bus stapt, laat hij
Het grote kartelmes brandde in de binnenzak van zijn jas. Er zat zand op zijn natte schoenen. Het had de hele dag licht geregend; nu was het even droog. Hij was over het asfaltweggetje gelopen tussen de hoge bomen door en koos voor het half verharde pad dat over het grote veld van het park
