Alex Roeka allerminst gegroefd

Tot voor drie dagen geleden dacht ik dat Alex Roeka een zanger uit de Balkan was, maar toen ik hem zag bij De Wereld Draait Door, wist ik in ieder geval dat hij Nederlands/Vlaams zingt. Dat is een gebrek in mijn muzikale opvoeding, natuurlijk. Eigenlijk zat ik woensdagavond in Orpheus erg blanco en wist ik niet wat er muzikaal ging gebeuren. De al wat oudere zanger/poëet pakte de te warme Rabozaal geheel in. Kennelijk had hij stemproblemen, maar daar wist ik dan weer niets van.

Roeka heeft een mooie stijl van gegroefd zingen, bijna vertellen. Hij bracht een begeleidingsband mee die alles muzikaal zo invulde, dat het soms bombastisch en soms verstild lief opereerde. Roeka’s stem komt overeen met de zanger van De Dijk, die overigens ook in het publiek zat.

Alex Roeka is een verteller van verre verhalen en haalt dingen die het leven kleuren in je naar boven. Gedreven door een passie die hij uit zijn tenen perst, gaf hij het publiek wat het wilde: muzikale schoonheid, muzikaal vertellen. Dat deed hij heel mooi aan en het wat oudere publiek in de zaal genoot ervan.

Alex Roeka is een begrip voor velen; voor mij is hij een nieuwe verrassing.