de Ashton Brothers, Enfant Terribles, een absolute aanrader

Ik heb het niet zo gauw: deze voorstelling zou ik zo nog voor een 2^de keer willen zien. Vanaf het begin hebben we geboeid gekeken en geluisterd. Het begint al bij het inlopen in de prachtige zaal van het Stadstheater in Arnhem: je zit meteen  midden in een soort middeleeuws spektakel: een doek valt naar beneden, clowns lopen rond in het publiek en plakken de gasten namaaksnorren op. Ik kom werkelijk ogen en oren tekort. Het begint goed en volkomen ontspannen neem ik plaats en verlang naar de komende voorstelling en overdenk de afgelopen week.

Dromen zijn geen bedrog: inmiddels weten talloze Amerikanen dit: een boze droom is voor hen werkelijkheid geworden: Trump aan de macht. Hier in Arnhem, bijna een planeet reizen van Apeldoorn verwijderd, zo beleef ik deze stad: bruisend, vol publiek en een treinstation waarin je blijft verbazen, zitten we in het Stadstheater, dat vooral degelijkheid en deftigheid uitstraalt. Juist in dit Stadstheater vindt er een geweldige voorstelling plaats: de Ashton Brothers treden op middels droomachtige acts die beslist geen bedrog zijn.

Eerlijk gezegd kende ik ze niet tot aan gisterenavond: een viertal heren die al 7 voorstellingen op hun naam hebben staan, waarvan een aantal elkaar leerden kennen op de kleinkunst Academie in Amsterdam. Het is lastig hen te typeren: het is variété, het is clownerie, het is absurdistisch theater. Er ontrolt zich een theater van sketches waarvan je werkelijk kunt zeggen dat het originele vondsten zijn.

Bijvoorbeeld de act waarin de heren in scootmobielen over het podium rondrijden, opgezweept door een opperstalmeester. De volledige mens, de oppermens, de volmaakte mensen tegenover de gebroken, geamputeerde, mismaakte mens: en nou niet eens met vol medelijden, maar verachting, verachting om de lijdende mens: “wat doe je hier, wat is jouw bijdrage hier?” lijken de makers van deze voorstelling te willen zeggen. Prachtig, hoe op deze manier het absurdistische denken wordt uitgebeeld. Gelukkig is er op het eind van deze ironie de verzoening, de acceptatie, de mens wordt in zijn onvolledigheid geaccepteerd en heeft nut, kan zich bewijzen.

En het wordt met humor, soms met bijtende humor gebracht, getuige ook de reacties in de zaal: er is wat afgelachen, zoals we lachen om een ongelukkige val. Het is vooral menselijk theater, theater voor gezinnen, het is theater met een boodschap. Een mooie avond waarvan ik zou zeggen tegen kinderen, volwassen en ouderen: ga zien, ga zien en je hebt een voorstelling gezien die je wekenlang blijft bezighouden.

Gelukkig is de wereld van Mr. Trump nog even heel ver weg. Nu het nog kan ga ik een kaartje kopen om de voorstelling nog een keer te zien.

12 november Stadstheater te Arnhem.

Te zien op vrijdag 2 december 2016 in Theater Orpheus