De witte soul van Ashtraynutz

Terwijl half Apeldoorn via de social media loopt te drammen dat het koud is, zit het muziekcafé van de Gigant lekker vol. En waar het in het leven om draait is daar te vinden: bier en bitterballen.
Natuurlijk ook veel familieleden of kennissen van Ashtraynutz; die herken je met gemak: vijftigers die alle nummers kunnen meezingen.
De band heeft geen superdure instrumenten. Integendeel: veelal is het een beetje ouwe meuk. Kennelijk hecht de band (nog) geen waarde aan duur spul. De eerste paar nummers swingen werkelijk als een gek. Zanger Joël heeft wel wat echo nodig om zijn rauwe stem te dragen. Zijn zus Tess is heel goed met de tweede stem. Zij heeft een hele beheerste, haast lieve, jazzy stem. Ik vind het mooi.
Geen stermuzikanten; de man achter het keyboard is veel zoekende en lijkt soms de muzikale weg een beetje kwijt te zijn, maar hij dondert nooit van het paadje af. Ashtraynutz is je reinste soul. Zelfs het nummer ‘Jazzy Girl’. Dat het geluid in de Gigant niet denderend en soms ook een beetje een brij is, mag de pret van het publiek op geen enkele wijze drukken.
De single ‘City Lights’ wordt akoestisch gespeeld. Tenminste: dat zegt de frontman. Ik zie en hoor alleen de drummer zijn drumkit voor dit nummer verruilen voor een cajon. En wederom: mooi! In mijn aantekeningen lees ik, dat een tweetal nummers een ‘rap-achtige stijl’ had. Ze hebben op mij niet veel indruk gemaakt. Maar dat heeft met smaak te maken.

Ashtraynutz: jullie komen er wel. Als jullie er al niet zijn.