De Dijk: geweldig of te geroutineerd?

De Dijk deed gisteren, vrijdag 10 juni, Gigant weer eens aan. Nederlands meest bekende band staat immer garant voor een uitverkocht huis en dat was ook bij Gigant niet anders. In een overvolle en warme popzaal genoten honderden mensen van een stomend concert.

De Dijk, wie kent ze niet. Je moet wel onder een steen gelegen hebben, wil je nog nooit van deze succesvolle nederpopband hebben gehoord. Zanger en boegbeeld Huub van der Lubbe, gitaristen Jelle Broek, die JB Meijers verving en Nico Arzbach, bassist Hans van der Lubbe, toetsenist Pim Kops, drummer Antonie Broek en de blazers Roland Brunt op sax en Peter van Soest op trompet, toeren al 35 jaar door het land, hebben diverse prijzen gewonnen en intussen reeds 23 cd’s uitgebracht. Gigant wordt ook jaarlijks aangedaan, soms zelfs vaker en dat is meteen de valkuil van deze uitstekende band. Vooropgesteld, het optreden was van hoog niveau en de mannen verstaan stuk voor stuk hun vak. Ze weten op uiterst professioneel niveau hun instrument te beroeren.

Kortom, het zat muzikaal uitstekend in elkaar en dat is vrijwel elke keer zo als deze mannen het podium bestijgen. Wat echter het grote risico is als men zo frequent een venue aandoet, is dat er al snel routine in het optreden sluipt en dat dit ten koste van de spontaniteit kan gaan. Zo miste ik de passie van enkele muzikanten en dan niet zozeer in hun muzikale bijdragen, maar wel in hun uitstraling. De Benjamin van het gezelschap, invalgitarist Jelle Broek, liet zien dat hij een begenadigd gitarist is, had ook een uiterst belangrijke bijdrage in het hoogtepunt van de avond, maar straalde niet echt uit dat hij er plezier in had. Meer interactie met het publiek en af en toe een lach die zou verraden dat hij er van genoot, werd node gemist door schrijver dezes. Ook de uitstraling van Huub is wel eens enthousiaster geweest. Maar ook hier weer viel er op zijn stem helemaal niets aan te merken. Op het moment dat van der Lubbe even de zaal inliep, of de band alle gelegenheid gaf voor solo’s, kwam de band er desondanks het sterkste uit met als absoluut hoogtepunt de sax versus gitaarbattle van Roland Brunt en Jelle Broek bij het prachtige nummer ‘Onderuit’. Sowieso vind ik de rustigere nummers meer raken en passie met zich mee brengen dan de rockende. Een ander hoogtepunt was het nummer ‘Zoveel ik kan’, waarbij de emotie zeker aanwezig was bij ondergetekende. Dit nummer wordt niet zo vaak meer gespeeld, stamt al uit 1983, maar blijft een prachtige tranentrekker.

Concluderend kunnen we stellen dat het weer genieten was met De Dijk en dat men met een fijn gevoel na afloop de terugtocht kon aanvaarden. Door de criticaster die De Dijk in de loop der jaren vaker heeft bewonderd, kan er echter gesteld worden dat het uitstralen van meer enthousiasme op het podium geen overbodige luxe zou zijn. Dan was niet alleen het dak bij enkele nummers gaan trillen, maar er volledig afgegaan zijn.