Frederique spigt weet gigantbezoeker te raken

Afgelopen weekend deed Frederique Spigt poptempel Gigant te Apeldoorn aan. Ongeveer honderd bezoekers waren daar getuige van. De oud zangeres van I’ve got the Bullets liet vanaf het eerste nummer meteen doorklinken dat haar doorleefde stem er in al die jaren alleen maar beter op geworden is.

De teksten van Frederique zitten taaltechnisch goed in elkaar. Ze bezingt het leven bijna met dichterlijke emotie en schuwt daarin de donkere kanten van het leven niet. Haar gevoel kan ze uitstekend, en met passie, op de bezoekers overbrengen en dat zorgde voor menig kippenvel moment. Toch werd het nooit heel zwaar, iets dat inherent is aan het country/americana genre. Zelf had Frederique in country-outfit met bijpassende Rodeohoed het podium bestegen. De bezoekers waren vanaf het eerste nummer enthousiast, dat kwam vooral door de sfeer die werd neergezet en de mooie interactie tussen Frederique en het publiek. Tussen de nummers door vertelde zij ook over het leven en ze deed dat op een manier dat je heel geboeid bleef luisteren. Stiekem hoopte ondergetekende dat Spigt het nummer “I ain’t no forgetting” deze avond zou gaan zingen, een nummer uit haar I’ve got the Bullets periode, maar dat was na al die jaren uiteraard ijdele hoop. Hoogtepunt was voor mij, ondanks het feit dat Frederique zo’n goede tekstschrijver is, een cover en dat was “A face in the Crowd” van Tom Petty. Mooi en ingetogen gezongen en zij kreeg de zaal hierbij muisstil.

De bovengenoemde interactie met het publiek en de passie waarmee Frederique Spigt het leven bezong waren exact de ingrediënten die ontbraken bij de drie muzikanten die haar op het podium vergezelden. Vooropgesteld: muzikaal zat het perfect in elkaar. Jan van der Mey, Janos Koolen en Joost van Es zijn rasmuzikanten en dat hoorde je direct. Ze beheersten allen hun instrumenten en het klonk heel lekker in het gehoor, maar qua uitstraling was hun aandeel tot een minimum beperkt. Statisch stonden ze naast elkaar en dat past niet bij de Americanastijl. De momenten dat van der Mey een solo ten tonele, en ten gehore, gaf voelde je een bepaalde aangename spanning in de zaal, maar er hadden meer solo’s van de muzikanten in het optreden mogen zitten en de mannen hadden wat meer levensvreugde en passie uit mogen stralen. Muzikaal was er echter niets op aan te merken. Dit wordt bevestigd door de cd, die door schrijver dezes de afgelopen dagen veelvuldig is beluisterd en waarop dezelfde muzikanten hun instrumenten wederom meesterlijk bespelen. Vakmannen pur sang, maar het zijn alleen geen podiumbeesten is gebleken.

Frederique heeft niet alleen laten zien dat ze op zang- en tekstgebied grote kwaliteiten bezit, maar dat ze ook prachtig kan tekenen. De grafische afbeeldingen op de achtergrond waren passend, sfeervol, boeiden menig bezoeker en kwamen alle van de hand van Frederique.