Het wonderspel World of Warcraft

Vanochtend kon het geluk van twee van mijn collega’s niet op. Vrolijk en blij zaten zij achter hun beeldschermen. Plots besloten de twee heren spontaan een vrije dag in te plannen.

25 september is het namelijk zover. Dan komt de Mists of Pandaria uit, weer een vervolgdeel van het wellicht meest succesvolle spel van dit moment: World of Warcraft. Zo laat ik mij vertellen althans. Hun hypergedrag, wekt mijn interesse. Wat is er nou zo leuk aan het spelletje?

Die vraag krijg ik met verbazende blik beantwoord. Een blik die zegt: dat snap je zelf toch ook wel. Maar nee. Het antwoord is simpel, niet eens geirriteerd, eerder uitnodigend. “Dat kan ik niet uitleggen, je moet het gewoon zelf een spelen,” zegt de collega. Dat antwoord is mij te simpel. Bovendien overtuigen mij de graphics van het spelletje niet. Veel te simpel voor een duur spel. “Ach, het gaat toch niet om de graphics?” vraagt de collega. Oh, het gaat niet om de graphics bij dit spel.

Nu ben ik al geen gamer en als ik toch eens een spel speel, moet het zo echt mogelijk lijken. Call of Duty, niet mijn ding, lijkt tenminste ergens op, net als de steeds maar weer beter wordende NBA en FIFA games. Graphics zitten de collega’s dus niet in de weg. “Het is juist gaaf als je dan met andere gamers tezamen een tegenstander verslaat. Je kan ook zo met 100 man bezig zijn om tegenstanders te verslaan. Is cool hoor, geef je iedereen die meespeelt een rol. Kan je commando’s geven enzo wat een bepaald team moet gaan doen. Heel tactisch soms.”

Hoe? Is mijn simpele vraag. De collega komt nog meer en zijn element: “Spelers zitten met een headset op. Kan je met iedereen die meedoet op de wereld communiceren. Of je kunt gewoon chatten.” Ik gooi er maar in dat het echt een mannenspel is. “Nou, daar verkijk je je op hoor. Er zijn veel vrouwen die dit spel spellen. Laatst zat ik in zo’n groepje van tien. Daar zaten gewoon 4 vrouwen bij,” zegt de collega met een glimlach. “Of ze mooi zijn die vrouwen? Vast niet!”

En hij gaat door: “Wist je dat er meer dan 10 miljoen spelers over de hele wereld zijn, die dit spel spelen?” Het zal allemaal wel. “Maar als ik het nu wil gaan spelen dan?” vraag ik. “Nou, dan moet je het spel eerst kopen. Kost zo’n € 50,- voor het spel. Daarna kost het € 10,- per maand op het spel ook te mogen spelen,” aldus de collega. Kijk, iedereen blij. De collega en de maker van het spel. Ik reken even snel uit: 50 miljoen dollar aan aanchaf en 1,2 miljard dollar aan abonnementen per jaar. Ik voel me nu ineens de nerd. 1,2 miljard per jaar (!) verdienen aan een spelletje. Had ik dit vak maar geleerd.

Even recapituleren: je bent eigenlijk een soort Kung-Fu Panda. Je raast wat door levels heen, verslaat onderweg wat tegenstanders, je ontmoet wat chatvrienden en dat allemaal in een spel met matige graphics. Dat kost je minimaal € 50,- aanschafkosten en dan nog eens een tientje in de maand. Bovendien werkt het spel verslavend. Eén collega speelt één keer in de week, anderen meer en sommige zijn zo verslaafd dat ze gek worden als hen de toegang tot het spel ontzegd wordt (zie filmpje).

En nu dus weer een nieuwe editie á pak en beet € 50,-. “Wie van die 10 miljoen mensen gaat dat nu nog kopen?” vraag ik tot slot? “Uhm, zeker 5 miljoen,” antwoord de collega. “Maar aangezien iedereen nu wel verder wil in die levels, denk ik eerder dat 9,5 miljoen van de gebruikers het wel kopen.”

Leuk! 25 september: de nieuwe “WOW”!
Zelf ervaren dus…