Jekkers en Jeroen weten hoe met moet

Harrie Jekkers en Jeroen van Merwijk. Grotere tegenpolen zijn in Nederland Cabaretland nauwelijks denkbaar. Privé zijn ze vrienden, die veel meer overeenkomsten koesteren dan verschillen. Maar de twee hebben heel goed door dat juist hun totaal uiteenlopende imago’s uitermate geschikt zijn om theatraal uit te vergroten. En dat kun je aan deze twee grootmeesters en taalkunstenaars overlaten.

Hun eerste gezamenlijke productie heeft de titel ’Als we zo vrij mogen zijn’ meegekregen en trekt inmiddels volle zalen. Orpheus vormt daarop geen uitzondering. Het is heerlijk om die twee samen bezig te zien. De eerlijkheid gebiedt te vertellen dat het publiek vooral op Jekkers afkomt. Hij stopte een jaar of vijftien geleden abrupt om zich in Spanje aan een zalig nietsdoen over te geven. Een theaterstilte die Van Merwijk niet nastreefde al zag hij in dat zijn dagen als solist waren geteld. Niet voor niets plakte hij de alleszeggende titel ’Er zijn nog kaarten’ op ‘zijn laatste rondje solo langs kleinere zalen. Van Merwijk is nu eenmaal niet de man van de hit, de gulle lach en de dijenkletser. Laat staan van de botte bijl. Hij hanteert het fileermes, schrijft vlijmscherpe liedjes en daarvoor is helaas geen groot theaterpubliek. Maar door zijn vriend Jekkers in te schakelen en zichzelf een rol toe te bedelen als de ietwat wereldvreemde, maar o zo kritische figuur op de achtergrond, krijgt hij nu wel de waardering die hij eigenlijk al decennialang verdient.

Het duo past een oude theatertruc toe. Johnnie (Kraaijkamp) en Rijk (de Gooijer) deden dat in ons land in de vorige eeuw als Paar Apart. Jekkers presenteert zich als de Haagse volksjongen en Van Merwijk als de intellectueel. Hun verschillende achtergronden spelen ze vaardig, aanstekelijk en dankzij een nostalgische saus ook smakelijk uit. Niet een keer zijn ze te betrappen op een wel heel makkelijke grap of ranzige toespeling. Ze blijven ondanks hun ’spielerei’ dichtbij zichzelf en daardoor geloofwaardig. Hun SHOW wordt met hoofdletters geschreven. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat ze samen wel een tijdje door zullen gaan. Dat is te hopen, want ze zijn als okselfris duo een waardevolle aanvulling op het huidige cabaretbestand waaraan het aanstormende talent zich kan spiegelen.

Dat ze niet op die tegenstellingen kunnen blijven teren moge duidelijk zijn. Je mag aannemen dat deze twee geroutineerde theatertijgers dat zelf als geen ander weten. Daarvoor hebben ze immers inhoudelijk veel te veel gemeen. Klasbakken zijn het die twee. Verbaal, tekstueel en muzikaal van een uitzonderlijk hoog niveau. Van mij mogen ze zo vrij zijn om aan hun samenwerking wat jaartjes vast te knopen. Sterker nog: dat zijn ze aan hun stand min of meer verplicht. Al weet je het met deze twee vrije geesten nooit.

Harrie Jekkers en Jeroen van Merwijk in ’Als we zo vrij mogen zijn’. Zaterdag 30 april in Rabobankzaal Orpheus.