Lucas Hamming: warme chocolademelk en zang vanuit de tenen

De sneeuw houdt veel mensen thuis. In het muziekcafé van de Gigant zitten slechts 40 luisteraars. De mannen van de band van Lucas Hamming drinken geen bier maar warme chocolademelk.
Lucas begint plotseling in zijn eentje te zingen. Zonder enige aankondiging. De aanwezigen zijn stil: de stem van Lucas snijdt door het café.
De rauwheid van Lucas’ stem lijkt niet te passen bij een kerel van 18 jaar, maar het is absoluut geen gemaakte stem.
Bij het tweede nummer komen de andere bandleden erbij. Ze zijn echt een begeleidingsband; geheel ten dienste van de frontman. Af en toe speelt Lucas alleen verder en is de band stil. Na vier nummers stelt Lucas zich voor. Hij komt verlegen over. Hij zegt dat hij nog niet zo lang geleden gespeeld heeft in Arthouse Le Kink in Apeldoorn. Als hij vraagt wie daar bij geweest is, steken slechts twee jonge meiden hun vinger op.
De eerste vier nummers zijn van de nog geen week geleden verschenen EP. En ja: we horen hier een Amsterdamse Jeff Buckley. Bij elke vocale uithaal gaat Lucas op zijn tenen staan om met zijn mond beter bij de iets te hoge microfoon te komen. Hier staat een hele goede en pure zanger met een heel fijn bandje dat af en toe heel lekker rockt.
De uitsmijter ‘Free of Mind’ begint met een U2-achtig introotje en doet mij qua opbouw denken aan ‘Keep on rockin’ in the free world’.
Net voordat ik naar huis ga, vraagt de bassist aan mij hoe ik het vond. Ik knik met mijn beste glimlach en ga de sneeuw weer in.