Nostalgische klanken brengen Gigant in vervoering

De vermaarde band “Focus” stond op vrijdagavond 17 februari de planken van Gigant. De, met veel respect uitgesproken, oude rotten betraden  het podium van de popzaal. Het was volle bak aan de Nieuwstraat en de vele bezoekers, die zelf ook de nodige levenservaring leken te hebben, lieten het spreekwoordelijke dak eraf gaan en Gigant op zijn grondvesten trillen.

Ruim 50 jaar staat de progrockformatie “Focus” reeds op de planken, met enkele jaren tussenpauze, maar de helft van het vier man sterke collectief is er al vanaf het eerste uur bij. Spil van dit illustere gezelschap is Hammondspeler en fluitist Thijs van Leer. Deze markante bandleider lijkt met het jaar muzikaal jeugdiger te worden. Volgende maand bereikt hij de respectabele leeftijd van 75 jaar en binnen enkele weken wordt hij voor de achtste keer opa, maar op de planken stuwt hij de andere Focusmannen regelmatig als een jonge god tot grote hoogten.

Drummer Pierre van der Linden is evenzo een man die al bij de oprichting van Focus, in 1969, acte de présence gaf. Op de dag dat deze recensie het levenslicht zag, was het exact 77 jaar geleden dat Van der Linden eveneens het daglicht voor het eerst ontmoette. De welgemeende felicitaties hierbij, al is het natuurlijk wel de omgekeerde wereld dat, vlak voor zijn verjaring, Pierre het publiek een magistrale drumsolo van bijna tien minuten cadeau deed. Meesterlijk uitgevoerd en je zag aan vele bezoekers dat zij hierbij in vervoering raakten. Een absoluut hoogtepunt van de avond en gelukkig werd dit cadeau uitgepakt door een staande ovatie.

De relatieve benjamins in het muzikale gezelschap zijn de begenadigd spelende gitarist Menno Gootjes en de eveneens zeer strak groovende bassist Udo Pannekeet. Vooral bij de Jazzy georiënteerde stukken, zoals het prachtige  Focus 7, eveneens een hoogtepunt van de gig in Gigant, waren de fraaie ritmische bas kwaliteiten van Pannekeet goed hoorbaar. Gitarist Gootjes bewijst regelmatig dat hij tot een van de beste gitaristen behoort die Nederland rijk is en dat was in Gigant niet anders.

De continue vergelijking met Jan Akkerman die op zijn schouders rust is niet gerechtvaardigd. Natuurlijk, de grootste hits van “Focus” kwamen voort uit de jaren 70, toentertijd met de weergaloze Akkerman aan de strings, maar laten we niet vergeten dat deze mastodont de band al in 1976 heeft verlaten. Vanaf 2010 is het Menno Gootjes die de gitaarpartijen bij “Focus” voor zijn rekening neemt en hij weet eveneens op fabuleuze wijze de snaren te beroeren. Kortom, een zeer ervaren en goed op elkaar ingespeeld kwartet stond er op de bühne en dat was te zien, te horen en te voelen.

Woorden als “Nostalgie” en “Jeugdsentiment” waren veelvuldig op te vangen in de zaal. Dat in het publiek relatief weinig jongeren te vinden waren is jammer, maar ergens ook wel begrijpelijk. Progrock is niet de meest toegankelijke muziekstijl. Het zijn veelal langere instrumentale stukken die vaak de artistieke diepte ingaan en door de tand des tijds is muziek voor jongeren van nu geëvolueerd. Toch mogen we zeer dankbaar zijn dat Nederland met “Focus” een van de beste progrockbands ter wereld heeft en daarnaast ook nog regelmatig op de planken staat. Er is daardoor nog altijd hoop dat de jeugdige muziekliefhebber alsnog kan worden aangestoken door de muzikale liefde van hun vader of grootvader. Hits als “Sylvia”, “Hocus Pocus” en “Tommy” zijn ware klassiekers geworden en mogen onze muzikale encyclopedie nimmer verlaten. In Gigant genoot het publiek in ieder geval volmondig van deze ruim 2,5 uur durende Eruption.