Stroomstoring? Ja graag

Als vijftigplusser ben ik opgegroeid met een moeder die een briefje op het aanrecht achterliet. Dat ze naar de stad was en om half vijf weer thuis zou zijn. Zelf had ik als moeder een mobiele telefoon en was ik altijd bereikbaar. Of dat gevoel had ik, hoewel mijn kinderen zeggen dat ik vaak pas in tweede instantie reageerde.

Tegenwoordig heb ik in mijn werk, en ook in de politiek, te maken met digitalisering. We moeten ons gedrag aanpassen aan wat er qua digitale communicatie mogelijk is. Dus vergaderen we erover hoe we met elkaar informatie delen in digitaal systemen. Zodat we elkaar niet meer via extra mails op belangrijke details hoeven te wijzen. Dat heet lean management. Maar het gebrek aan interactie, vangnetconstructies en extra zintuiglijke informatie maakt ook dat er gemakkelijk miscommunicatie ontstaat. En dan heb ik het niet eens over alle inlognamen en wachtwoorden die je nodig hebt.

Ik merk dat ik daar steeds meer moeite mee heb. Ik wil niet in nog weer een digitaal systeem, ik wil menselijk contact. Ik snak ernaar dat we dingen simpel houden, niet steeds verwijzen naar systemen, maar ‘gewoon’ met elkaar communiceren! Geen spraakverwarringen meer op de WhatsApp:  ‘Wil je uitleggen wat je bedoelt op de mail?’ Stuurde ik een mail dan? Nee toch, of, hoezo? Of moet ik nu een mail gaan sturen met uitleg?

Soms droom ik ervan dat er in de toekomst meer stroomstoringen gaan optreden als we te maken krijgen met energietekorten. Dan kunnen we ‘gewoon’ weer met elkaar in gesprek gaan. Het gezellig hebben en daarover niks hoeven rapporteren om te bewijzen dat het heeft plaatsgevonden. De opluchting dat er dingen gebeuren, ondanks dat het niet is vastgelegd in het systeem! Want sinds we digitaliseren lijkt het wel of bepaald werk niet is gebeurd omdát het niet is vastgelegd.

Of ben ik de enige die hier tegenaan loopt? Laat me weten wat jij vindt.

Jeannet Huizing-Hekert, gemeenteraadslid ChristenUnie