Surreële droefenis bij boeiende dans en muziek

De eerste vraag die bij je opkomt is wat die grote meteoriet daar midden op het toneel voor functie heeft. Hij is ongetwijfeld verbonden met de futuristische wereld die Scapino oproept. Een wereld waarin menselijke wezens lopen, wankelen kruipen, sluipen en rollebollen. Nu eens achterover hellend, dan weer terugverend, maar altijd in beweging. Wezens ja, maar toch mensen. Hoewel ze door hun motoriek aan robots doen denken.

De meteoriet als metafoor? Het zou kunnen. De inslag van zo’n rots uit de ruimte maakte miljoenen jaren geleden een einde aan het bestaan van de dinosaurus en aanverwante giganten. Gigantisme is in de biologie vaak een levensgevaarlijke zaak. Wie weet…

Choreograaf Marcos Morau maakt het je als toeschouwer niet makkelijk. Hij neemt de dansers van Scapino én de toeschouwers mee naar een planeet die er wel heel mistroostig uitziet. Er is geen sprankje kleur te bekennen, de grijze kleding die de dansers een hele voorstelling dragen geeft weinig hoop op betere tijden.

Wat gebeurt hier?

De tweede vraag is die van de titel: Cathedral. Die geeft evenmin houvast. Laat staan het onsamenhangende, verbale deel dat je wordt toegefluisterd. De ondertitel wel: ‘an evening with Arvo Pärt’. Daar kun je wat mee. Verstilde, serene klanken. Rust in de tent. Ook dat zet je bij een nadere beschouwing op het verkeerde been. Want Pärt heeft van alles gecomponeerd, maar muziek om op te dansen? Je moet Marcos Morau heten om dat toch te gaan doen. En hoe. Want ondanks al die mistroostigheid blijft iedere noot en iedere beweging je bezig houden. Wat gebeurt hier allemaal? Grote videoprojecties, onverwachte slagen van de percussionist, ze houden je klaarwakker en 5 kwartier bij de les. De antwoorden op al je vragen mag je zelf verzinnen.

Scapino staat voor vernieuwing en maakt die naam al decennia waar. Inmiddels is de Spanjaard Morau een vaste gast bij het Rotterdamse gezelschap dat zich gelukkig mag prijzen met een orkest dat onder de naam Sinfonia (eveneens uit de Maasstad) furore maakt. De muzikanten houden wat kwaliteit betreft gelijke tred met de zes mannen en zes vrouwen die ondanks al die hoekige bewegingen van Cathedral een vloeiend geheel maken.

Heerliijk zo’n avondje in het theater. Weer eens totaal iets anders, sprankelend, boeiend en dat alles met een ijl slotakkoord van zangeres Johanna Ferdinand waar je u tegen zegt. Het blijft verbazingwekkend en verrassend hoe zoveel verwarring, surreële ellende, een somber toekomstperspectief en troosteloosheid een gelukkig mens van je kunnen maken.

Orpheus. Scapino en Sinfonia in Cathedral. Zaterdag 15 februari in een zeer goed bezette Hanoszaal.