Sven Hammond swingt en overtuigt Gigant

Sven Hammond deed vrijdagavond Gigant aan en het werd weer een feestje. Ongeveer 200 mensen kwamen op deze sympathieke en charismatische bandleider en zijn uitstekende band af, die al 12,5 jaar bestaat, en de bezoekers werden vanaf de eerste toon geraakt door het enthousiasme en het muzikale collectief.

De man die het Hammondorgel kan beroeren als geen ander, Sven Figee, had zijn drie vaste muzikanten bij zich. Al jaren in vaste bezetting en dat hoor je vanaf de eerste toon. Uitstekend op elkaar ingespeeld en ze kennen elkaar, zowel muzikaal als persoonlijk, door en door. Het straalt eenheid en vriendschap uit. Het rake strakke ritme, dat bepaald werd door drummer Joost Kroon, de fraaie gitaarsolo’s die Tim Eijmaal te berde bracht, de subtiele bass riffs van Glenn Gaddum Jr. en daartussen de meeslepende tonen van de Hammond, zowel subtiel als ook op een heerlijke sleazy, vuige wijze gebracht door Sven, werden door de bezoekers direct warm onthaald.

De keyvraag voor aanvang van de gig was hoe nieuwkomer Jared Grant het zou doen. Hij had de enorm lastige uitdaging om de uitstekende Ivan Peroti te vervangen die zeven jaar lang de leadzang op zich had genomen. Snel bleek echter dat zorgen omtrent de opvolging van Ivan niet nodig waren, want Jared zat er vanaf de eerste seconde meteen in en stal de show met zijn uiterst veelzijdige stem, zowel in de hoogte als in de laagte. Hij bleek bovendien een podiumdier, voorzien van prima dansmoves. Bijzonder knap hoe hij zo snel deze nummers, zeker niet de makkelijkste, eigen heeft weten te maken. Hij past ook qua persoonlijkheid uitstekend in de band die muzikaal van hoog niveau is en waarvan de bandleden ook zeer aan elkaar gewaagd zijn. De opmerking van een bezoeker na afloop dat Sven een muziekarchitect is, kan ik geheel onderschrijven. Hij weet een band te smeden en er een eenheid van te vormen. Ondanks dat gegeven staat plezier maken bovenaan bij Sven Hammond en als het even kan in een ontspannen en plezierige wisselwerking met het publiek. Dat is hen vaak gelukt en was vrijdagavond in Gigant niet anders. De interactie met de bezoekers en de fijne vibe die dat vaak teweegbrengt is voor Sven Hammond van groter belang dan het op zoek gaan naar dé grote hit. Dat is aan de ene kant een verademing, maar aan de andere kant kan dit ook de valkuil zijn voor dit grootse muzikale collectief, waardoor de echte internationale doorbraak (nog) geen feit is. Al lijkt dit slechts een kwestie van tijd.

Dat de naam “Sven Hammond Soul” veranderd is in “Sven Hammond” is niet verwonderlijk, want ook de muziekstijl heeft een aanpassing ondergaan. Waar in de beginjaren vooral de muziekstijlen Soul en Funk de boventoon voerden, zoekt men nu meer de Bluesrock op, zonder overigens de muzikale roots teniet te doen. Het maakt het optreden muzikaal nog veelzijdiger. De nieuwe nummers, “Macho Man”, “Lost in Paradise” en “Hunny Bunny”, voor het eerst ten gehore gebracht in Gigant, passen uitstekend bij het geheel. Bij elk nummer gromde de Hammond en het is bijzonder om Sven daarin 1 te zien zijn met zijn instrument, daarin helemaal los te zien gaan, maar ook te merken dat hij continue oog en oor heeft voor medemuzikanten en publiek.

Enkele minuscule kleine dingetjes werden door mij wel gemist. Allereerst een solo van drummer Joost Kroon. Een paar jaar geleden zag ik een drumsolo van hem die enorme indruk gemaakt heeft. Mijns inziens is Joost de beste drummer, zeker binnen onze landsgrenzen. Het tweede dat gemist werd, was een klein rustpuntje in het optreden. Het hele optreden was een uitstekend lopende muzikale hogesnelheidstrein, maar een keertje langzaam op de rem trappen met een extra ballad had het optreden helemaal vervolmaakt. Het rustigste nummer, “Diamond Drink” was voor mij dan ook het hoogtepunt. Ook had een blazertje, in de vorm van sax of trompet niet misstaan.

Concluderend kan je stellen dat Sven Hammond weer een prima optreden heeft neergezet en het publiek vanaf de eerste seconde op enthousiaste wijze in de swingende muzikale trein gezogen werd door het muzikale collectief en het charisma en enthousiaste van Sven en zijn bandleden.

Na het maken van deze recensie is het nu tijd om de live DVD van de band weer te bekijken. Overigens is daarin ook achtergrondzangeres Jennie Lena te beluisteren en te zien met een weergaloze uitvoering van “Rather go blind”. Zij is vanavond overigens aan de beurt om te stralen in Gigant. Dat wordt dus wederom een bezoekje brengen aan de Nieuwstraat later vandaag.

Gigant, 16 november, Bart Lauw