In Beeld: Luci en Tonnie leven van en voor ballet

Een dansschool die alleen klassiek ballet aanbiedt is in Nederland een zeldzaamheid. Luci Bremer (geboren Lap) doet dat nu al veertig jaar. Samen met haar echtgenoot Tonnie schaart ze zich aan de Nagelpoelweg achter Studio Danstique die 85 leerlingen telt. Meisjes. Luci mag dan binnenkort 65 worden, aan stoppen denkt ze nog lang niet. Ze kan alles nog voordoen, de benen gaan nog steeds soepel omhoog. Maar een spagaat? Nee die behoort toch echt tot het verleden.

Het voorportaal van de dansschool is roze gekleurd. Het is van een riante bar voorzien en doet ook dienst als winkeltje met balletzaken en aan ballet gerelateerde hebbedingetjes. Wie binnenkomt wordt beschenen door het licht van vijftien kroonluchters. Het stempel dat Tonnie Bremer op het knusse onderkomen drukt. Hij doet namelijk in kroonluchters. Elders in het pand, het woongedeelte is boven, hangen er nog een stuk of zeventig. Een wondere wereld van twee bijzondere Apeldoorners.

Luci begon ooit als ondernemer in een klaslokaaltje van een schoolgebouw in De Maten. Met twaalf moeders. Een slimme zet, want zo kreeg ze ook toegang tot hun dochters. Daarvoor werkte ze in Apeldoorn op de balletafdeling van de Muziekschool. ,,Ik weet nog dat niemand me had gevraagd wat de kosten zouden zijn. Ik stelde dat vast op 20 gulden in de maand.’’

Al gauw was de ruimte te klein en streek ze neer in het toenmalige wijkcentrum De Kayersheerdt (inmiddels gesloopt) waar ze lesgaf aan 80 leerlingen. Ze had het goed gezien met die dochtertjes. En ze was blij met haar lokaal. Compleet met een spiegel en een oefenstang, de alom bekende barre. Tot 2002 verbleef ze vervolgens in een soort partycentrum aan de Arnhemseweg met de naam Succes. De huurkosten liepen inmiddels torenhoog op. Tijd om de bakens te verzetten.

Nieuwe Liefde

Een scheiding was Luci niet in de koude kleren gaan zitten. Haar nieuwe liefde Tonnie zorgde voor evenwicht in het leven van de balletpedagoge, die ooit door het Nationaal Ballet was afgewezen vanwege een overdaad aan vrouwelijke vormen. Ze viel duidelijk op te midden van de Twiggies, getailleerde breinaalden en danseressen die wel aan de ideale dansmaten voldeden. Tonnie, met wie Luci in 2002 de stap naar de aankoop van een pand aan de Nagelpoelweg waagde, kan hard om die afwijzing lachen. ,,Over die vormen van Luci had ik zo mijn eigen ideeën. En die hebben niets met een afwijzing te maken.’’

Ooit huisde er in dat pand een softwarebedrijf dat uiteindelijk ter ziele ging. ,,We kochten het nog in de tijden van de gulden en betaalden uiteindelijk in euro’s’’, zegt Tonnie. Minder dan de helft als je puur naar de getallen kijkt. Want een euro was omgerekend 2,2 gulden.’’ Hij moet lachen om deze opzettelijke rekenfout. Hij kan namelijk rekenen als de beste. Zo steunde hij zijn Luci ook voor hun huwelijk financieel. ,,Aan de Arnhemseweg betaalde ze een huur van 2500 gulden. Dat was niet vol te houden. Dat moest toch echt anders.”

,,Ik was meteen op het pand verliefd’’, blikt Luci terug. ,,Het was goed onderhouden en de kozijnen waren roze. Een voorteken. Dit moest het zijn. Kon niet missen. Bovendien konden we boven gaan wonen. Dat scheelde ook weer in de kosten.’’

Tonnie liet vervolgens zijn handjes wapperen. Van de garage maakte hij de huidige balletboetiek met bar. En hij zette meer naar zijn hand. Van kleedkamer tot kostuumkamer.’’

Crisis

Ze zitten er nog. Al heeft de crisis diepe sporen achtergelaten. Het aantal leerlingen van Studio Danstique is teruggelopen van 150 in haar hoogtijdagen tot de 85 van nu. En kort voor de crisis liep de verkoop van kroonluchters op rolletjes. ,,Ik heb anderhalf jaar vrijwel niets verkocht’’, zegt Tonnie. ,,Het begint nu weer wat aan te trekken.’’

Luci is ook haar dansende dames kwijt geraakt. Ze geeft nu alleen nog les aan kinderen vanaf drie jaar. Over de vrouwen die ze geen les meer geeft is ze niet rouwig. Ze had genoeg van de roddel en achterklap. ,,Te veel gedoe allemaal met al die onderlinge na-ijver.’’ Bovendien is nu de economie weer bloeit het aantal leerlingen niet meer aan grote schommelingen onderhevig en kunnen de twee zich opmaken voor een groot jubileumfeest later dit jaar. Aan de Nagelpoelweg. Een nieuwe voorstelling in Orpheus ligt in 2019 in het verschiet.

Met andere woorden: Luci wil nog wel even doorgaan. Ze is nog even enthousiast als toen ze begon en ze is nog topfit. Samen met haar Tonnie die alles doet behalve lesgeven. Wel helpt hij een handje bij het zogeheten liften. Liggend op zijn rug tilt hij als sterke man de danseresjes omhoog. Maar niet meer en plein publique op het toneel in de hoedanigheid van koning of jager. Wel is hij tijdens uitvoeringen betrokken bij de regie en de techniek. En bij de kinderpartijtjes, die ook voor niet-leerlingen toegankelijk zijn. De meisjes studeren dan een sprookje in onder leiding van juf Luci en de ouders mogen aan het eind van de middag naar de voorstelling kijken.

In die veertig jaar heeft ze zo’n 25 leerlingen afgeleverd aan academies. Meiden die het ver hebben geschopt. Van Het Nationale Folkloristisch Danstheater en showballetten tot het Ballet Vlaanderen. Wie voor een balletopleiding aan het Nationaal Conservatorium in Den Haag kiest moet al voor de tienerleeftijd beginnen. De academie verzorgt ook het reguliere onderwijs van de kinderen die in gastgezinnen verblijven. Sommigen reizen dagelijks met de trein. ,,Loodzwaar’’, weet Luci.

Discipline

Iets van die discipline krijgen al haar leerlingen mee. En dat betekent tijdens de lessen geen nagellak, geen tattoos, geen sieraden en uniform (balletpakje) gekleed. De laatste Apeldoornse die Luci aan de afdeling dans van het Koninklijk Conservatorium afleverde was de toen 9-jarige Jasmijn Gorter. Momenteel houdt ze een 12-jarig talentje nog even onder haar eigen vleugels. Of er een grote carrière inzit? ,,Dat weet je nooit. Talent, zelfs heel veel talent, is niet genoeg. Doorzettingsvermogen is als je voor een professionele loopbaan kiest zeker zo belangrijk.’’ Net als doorbijten. Kom bij Luci niet aan met gezeur over spierpijn. ,,Die ken ik niet’’, zegt ze resoluut. Wel spiergevoel. Wat wil je dan met al die oefeningen?’’

,,Ik ben een bevoorrecht mens’’, besluit Luci. ,,Bevoorrecht dat ik dit mag doen. Een eigen school was mijn droom en is mijn droom. Al heb ik nooit concessies gedaan. En dat zal ik ook niet doen. Alles wat hier gebeurt, ook de moderne dans, staat in het teken van ballet. Klassiek ballet is de beste basis voor alles wat met dansen te maken heeft. Maar ik zoek daarbij wel naar dansvormen die voor de kinderen een uitdaging zijn om verder te gaan.’’