Wendbaar als de wieken: van terras naar teststraat

Horecaondernemer Eric Veldhuis (55) maakte zich ten tijde van de horecasluiting nuttig in de Corona-teststraten van de GGD. Aan Apeldoorn Direct vertelt hij over deze bijzondere periode, en wat deze ervaring voor hem en zijn ondernemerschap heeft betekend. Over wendbaarheid, teststaafjes en een nieuwe balans. 

Op 13 oktober 2020, stomtoevallig exáct 2 jaar na het artikel over Apeldoorner Eric Veldhuis en zijn Koffie- en Theehuys De Korenmolen, kondigt het kabinet aan dat de horeca opnieuw haar deuren moet sluiten. Na de eerste lockdown in het voorjaar, weet Eric dat hij een andere oplossing moet bedenken dan de broodjes en koffie ‘to go’, waarmee hij de eerste coronasluiting tevergeefs probeerde op te vangen.
Hij gaat op zoek naar tijdelijk werk elders. “Ik overwoog eerst om bijvoorbeeld bezorger te worden bij zo’n online supermarkt, maar dan moest je minimaal een half jaar beschikbaar zijn. Die garantie kon en wilde ik natuurlijk niet geven; de horecasluiting had immers geen einddatum. Toen kwam de mogelijkheid om bij de GGD in de teststraat te gaan werken. Dat paste beter: het was flexibeler en het betaalde best redelijk. Begin december, na een dag meedraaien, met inmiddels alle instructies en een bewijs van kundigheid op zak, kon ik aan de slag.”

Wat vond je omgeving ervan dat je in de teststraat ging werken?  

“Eerlijk gezegd vond mijn vrouw het aanvankelijk best eng. Ik kwam dan toch dagelijks in contact met veel potentieel besmette mensen. Aan de andere kant: de beschermingsprotocollen waren echt strak, en met een puberdochter met een sociaal leven ben je thuis ook niet vrij van besmettingskansen.

Alles bij de GGD was top geregeld. Wat ik wel jammer vond, was dat je als tester niet in aanmerking kwam voor vroege vaccinatie, omdat je minder dan 15 minuten in contact bent met besmette personen. Later konden ons wel aanmelden voor ‘restjes’ vaccin, maar ik besloot toen maar gewoon te wachten tot mijn vrouw en ik allebei aan de beurt zouden zijn. Ik dacht: ‘Ik heb die 6 maanden in de teststraat overleefd – die laatste paar weken extra red ik ook nog wel.’.”

Voor zijn eigen personeel heeft Eric het gelukkig goed kunnen regelen. “Dankzij de NOW-regeling kon ik voorkomen dat zij de dupe werden van de sluiting. Voor één van onze medewerksters, werkzaam via De Passerel, was de eerste sluitingsperiode wel moeilijk. Gelukkig vond haar begeleiding tijdens de tweede periode alternatieve bezigheden voor haar. En nu is ze weer lekker bij ons aan de slag.”

Hoe was het om te werken als coronatester?

“Eigenlijk heel erg leuk: zoveel nieuwe ervaringen en ontmoetingen. Er werkten veel meer mensen zoals ik: ZZP-ers, horecaondernemers, eigenaren van winkeltjes… het was soms een feest van herkenning. Allemaal in hetzelfde schuitje.

Het werk was inspannend, maar ook bijzonder. Vooral voor kinderen ontwikkelde ik al snel mijn eigen protocolletje om het voor hen zo ontspannen mogelijk te maken. Dan vroeg ik welke smaak wattenstaafje ze wilden: aardbei? ananas? citroen? – en gaf hun keuze door aan mijn assistent die de spullen klaarlegde. Dan nam ik de test af, en vroeg of het lekker was. Als het kind dan zei van niet, riep ik met gespeelde boosheid tegen mijn assistent dat ‘ie het verkeerde smaakje had gepakt. Werkte altijd. Zelfs nu nog kom ik soms een kind tegen dat daarover begint, en laatst vertelde een moeder dat haar zoontje het zo leuk vond dat hij nog een keer wilde testen. Dat is dan toch wel mooi: dat je die  spannende test toch hebt laten meevallen. Later kwamen gelukkig ook de ‘kindertests’.

Naast zelf in de teststraat staan, heb ik ook chauffeursdiensten gedraaid voor “thuisbemonstering”, bijvoorbeeld in politiecellen, instellingen en bejaardentehuizen. Je kunt je voorstellen dat je dan wel andere dingen meemaakt dan normaal achter de koffiemachine. Eigenlijk ben je bij zo’n chauffeursdienst mee voor de veiligheid. Ik heb het gelukkig zelf niet meegemaakt, maar er waren blijkbaar weleens incidenten met agressie. Ook bij de teststraat stonden soms wel tegenstanders van het coronabeleid. Ik kreeg daar zelf nooit zoveel van mee, ik deed gewoon mijn werk.”

Heb je een foto van jezelf in teststraat-outfit, als herinnering aan een bijzondere tijd?

“Nee, eigenlijk wel jammer hè, maar dat kon helemaal niet. De protocollen zijn heel strikt, dat was wel echt goed georganiseerd bij de GGD Noordoost-Veluwe. Je draagt een lange stofjas die op je rug gesloten is, een spatscherm, mondkapje, en natuurlijk bij elke testpersoon weer nieuwe handschoenen. Tussendoor was je voor je gevoel wel 1000 keer je handen. Als je dienst erop zit, gaat alle werkkleding in speciale containers om direct te worden vernietigd en afgevoerd. Er waren regelmatig controles, alles om besmettingsgevaar te vermijden. Bij thuiskomst moest ik afstand houden; eerst omkleden en mijn kleding meteen in de was. Pas daarna kon ik dan mijn gezin begroeten.

Grappig verhaal: we waren allemaal zo gefocust, dat menigeen er vol intrapte toen de coördinatoren op 1 april de dag begonnen met een briefing, dat we bij kinderen voortaan in de oren moesten testen. Ook ik stond me al oprecht boos te maken om wéér een nieuwe instructie, toen heel langzaam tot ons doordrong dat het een 1 april grap was. Gelukkig maar, haha!

Je test op een dag al gauw 150 mensen; er staan 3 minuten voor 1 test. Er waren dagen dat ik bekaf was, en om 19.30 uur in bed lag. Later nam de testbereidheid wat af, en werd het rustiger. Ik overwoog nog om bij te scholen voor het vaccineren, maar de teststraten werden leger en de heropening van de horeca kwam in zicht.”

Heb je op enig moment gedacht: ik blijf dit doen, ik ga niet meer terug?

“Heel eerlijk? Jawel. Niet dat ik voor altijd bij de GGD wilde blijven, hoor, maar het werk in de teststraat was in zekere zin ook wel een verademing. Even niet de hectiek van de horeca en de stress van het ondernemen, die zeker tijdens de eerste lockdown – met zeker 90% inkomensverlies – natuurlijk hevig was. Dus toen de heropening werd aangekondigd, zag ik er zelfs wel een beetje tegenop. Niet tegen het werk zelf, wel tegen de drukte en de zorg. Daarom heb ik eerst mijn werk bij de GGD netjes afgerond en daarna nog een paar weken de tijd genomen voordat ik open ging. Door eerst een tijdje rustig rond de molen te scharrelen, het terras verder op te knappen, goede voorbereidingen te treffen, kon ik het uiteindelijk op 29 mei weer echt met plezier oppakken. Later dan mocht, dus. Een bewuste keuze.”

Hoe was die eerste dag?

“Dat vond ik best spannend. Ik verwachtte in ieder geval geen drukte. Maar het werd prachtig weer en het terras zat meteen zó vol, dat een deel van de kaart al om 12.30 uur uitverkocht was en ik tussendoor naar de winkel moest rennen om ingrediënten bij te halen. Gelukkig had ik mijn ervaren zaterdagteam om me te ondersteunen, top!

Het verbaast me eigenlijk hoe druk het sindsdien eigenlijk dagelijks is. We ontvangen weer veel toeristen én lokale gasten. Sinds vorige week kan ook de muziek op het terras weer, én we dingen mee naar een plekje in de Misset Horeca Terras Top 100 van Nederland. De registratieplicht en 1,5 meter-regel daargelaten, lijkt veel weer een beetje als vanouds. Alleen… een High Tea voor 14 personen bínnen? Daar moet ik helaas echt nog ‘nee’ tegen zeggen.”

Heeft je uitstap naar de GGD je anders doen kijken naar je eigen werk?

“Absoluut. Er was meer tijd en rust voor het gezin. Ik zeg nu voor de grap weleens ‘Mijn vrouw blijkt eigenlijk een hartstikke leuke dame, als je eens een avondje met haar praat’, haha! Dat wist ik natuurlijk allang, maar we deden eigenlijk nog maar weinig samen; op mijn enige vrije dag was zij juist aan het werk. We buffelden jarenlang om alles rendabel te houden, maar konden bijvoorbeeld nooit een nachtje samen weg. Daarom besloot ik om, na de heropening, op zondag gesloten te blijven. Zondag was altijd een drukke en relatief stressvolle dag. Dankzij mijn uitstap naar de GGD kan de omzet van die dag nu niet alleen makkelijker gemist worden: ik besef nu vooral dat tijd met mijn geliefden me gewoon méér waard is.”

Als je er nu op terugkijkt: wat heeft de lockdown je gekost?

“Eigenlijk niets! Dat klinkt gek, maar dankzij mijn werk in de teststraat en door verstandig gebruik te maken van de NOW-overheidsregeling, heb ik geen stappen teruggezet in mijn financiële positie. Misschien is het voordeel van een klein bedrijf wel dat je risico ook relatief klein is. Maar met een tijdelijke huurverlaging, het aanspreken van privébuffers en door slechts beperkt overheidssteun aan te vragen, heb ik mezelf financieel gezond kunnen houden en hoef ik niet te vrezen voor terugbetalen. Dat scheelt.”

En wat heeft het je opgeleverd?

“Heel veel. Rust, ruimte, minder stress, nieuwe ervaringen en een heel nieuw netwerk. Ik heb zelfs al wat GGD-collega’s op het terras mogen ontvangen, haha. Natuurlijk ben ik me ontzettend bewust van alle ellende die het coronavirus heeft gebracht in de wereld. Maar daarnaast moet ik eerlijk zeggen dat de lockdown mij persoonlijk ook veel goeds heeft gebracht, vooral qua bewustzijn van waar het echt om gaat. De balans is weer zoals die moet zijn.”

Ten slotte: als er onverhoopt weer een nieuwe golf komt, dan…..?

“…dan ga ik hetzelfde wéér doen. Als dat kan. En misschien ga ik dan alsnog wel een BIG-registratie halen om te kunnen vaccineren. Ik laat me niet meer gek maken; er is altijd iets mogelijk, en het brengt je altijd ook iets goeds.”