1-2tje: haantjesgedrag of aanstelleritus?

Die keukentafel van mij, het is maar goed dat die niet kan praten. Die heeft al heel wat gehoord: vreugde, pijn, verdriet, maar vooral veel, heel veel lachen, en indoen-momenten. Die praattafel, waar mensen elkaar met respect aanhoren, advies geven, luisteren. Die kent geen haantjesgedrag, dat komt niet voor aan mijn keukentafel. Gedrag waar jij en ik allebei zo wars van zijn. Wij zijn beiden meer van het gunnen.

Daarom vind ik de suggestie van Martin de Bes ook zo mooi…. Onze blog’s op woensdag voorlezen in het programma van hem en Jack Liemburg. Samenwerken, in plaats van ikke, ikke, ikke. Persoonlijk zet ik de radio alleen aan om muziek te horen, nog commerciële muziek ook, durf ik gerust te bekennen, maar een programma door Jack en Martin zou voor mij een reden zijn om toch Radio Apeldoorn maar eens op te zoeken. Ik ken ze langer deze twee en heb ze eerder meegemaakt in radioprogramma’s, zowel op Radio Apeldoorn als op 3FM. Beiden scherp, bijdehand en bij de tijd. Ben benieuwd.

Maar we hadden het over haantjesgedrag. Ik kots ervan, maar je ziet het overal voorbij komen. Probeer bijvoorbeeld op een Coffeepitch eens jezelf voor te stellen aan een potentiele klant. Geheid dat een van je collega-fotografen zich er al weer tussen drukt. Er gebeurt natuurlijk veel positiefs op de CoffeePitch, maar dit gedrag stoort me, enorm zelfs. Zo erg dat ik er al een hele tijd niet meer geweest ben. En ja Peet, ook op de Borrelnood zie je dat inderdaad. Nu zie ik op de Borrelnood ook heel veel mensen die ik echt leuk vind, creatief of niet, daar kom ik dan wel weer graag.

Maar haantjesgedrag komt in elke laag en elke vorm in onze samenleving voor. Staken op de lagere school ouders elkaar naar de ogen met de kinderfeestjes, die steeds duurder, verder weg en exclusiever moesten, ik merk het nu ook op de middelbare scholen. Excursies gaan steeds verder. Terwijl ik dit schrijf, bereidt mijn brugklasdochter zich voor op een tripje naar Cambridge. Engeland, UK inderdaad. 13 jaar. Waar zal ze naartoe gaan als ze 16 is, Sydney? Ik weet ook wel dat het mijn probleem is dat ik moeite heb met loslaten, alles is voor mij de eerste en enige keer, ik kan niet langzaam wennen ofzo. En ik gun het haar van harte, dat ook, ze zal de tijd van haar leven hebben. Maar het gaat toch nergens over? Het zijn nog maar brugsmurfen. De dochter van een vriendin gaat naar Polen. Polen, waarom? Ze spreekt geeneens Pools, dus om de taal gaat het niet.

Wat vind jij Peet, stel ik me aan, of begint de wereld langzaam door te draaien?

—

Het 1-2tje is een rubriek waarin Apeldoorn Direct-fotografen Peter Vroon en Joke de Wolde met elkaar in gesprek gaan en zich hardop van alles afvragen over wat er in hun ogen nu werkelijk speelt in Apeldoorn. Wees zo vrij en praat hieronder gerust, doch op respectvolle toon mee met Peter en Joke.