AFAS Tennis Classics wederom een succes in Apeldoorn

Mansour Bahrami en Robin Haase tegen Pat Cash en Jacco Eltingh spelen een dubbelspel in slow motion
Video: Niels Damstra

Voor alweer de twaalfde keer werd afgelopen weekend het AFAS TennisClassics toernooi gespeeld en het was de derde keer op rij dat deze sportieve strijd in Apeldoorn plaatsvond. Locatie van handeling was het Omnisportcentrum.

Het TennisClassics evenement wordt jaarlijks georganiseerd door het tennis promotiebureau TennisEvents. Dit bedrijf wordt gerund door de voormalige nummer een van de wereld in het dubbelspel Paul Haarhuis en, de in Heerde woonachtige, Jacco Eltingh. Het is een toernooi waarin voormalige wereldtoppers, die de respectabele leeftijd van 40 zijn gepasseerd, de kans krijgen hun kwaliteiten nog eens te tonen op hoog niveau.

De finaledag op zondag begon met een demopartij tussen beide organisatoren Eltingh en Haarhuis, goed voor 54 titels waarvan zes Grand Slams en wereldkampioen in 1993 en 1998. Tegenstanders waren Mats Wilander, de nummer 1 van de wereld van september 1988 tot januari 1989 en Mansour Bahrami. De 57-jarige Iraniër is nooit een wereldster geweest in zijn profcarriëre, maar is immens populair bij het publiek door de clowneske toneelstukjes op de baan en de onwaarschijnlijke trucjes die hij met racket en bal kan toveren. Ook zondag kreeg hij vaak de lachers op zijn hand. Natuurlijk zijn het elk jaar weer dezelfde grappen en grollen, maar het publiek, in grote getale opgekomen, genoot zichtbaar.

Dat de Nederlanders de wedstrijd winnend afsloten mocht geen naam hebben. Daarna werd er om de derde en vierde plaats gestreden tussen de winnaar van Wimbledon 2001, Goran Ivanisevic en de Nederlander Richard Krajicek die in 1996 winnaar werd van Wimbledon, het meest prestigieuze tennistoernooi ter wereld. De mannen maakten er een boeiend gevecht van en lieten zien dat het bereiken van een bepaalde leeftijd een goede tennisprestatie niet in de weg hoeft te zitten. Ivanisevic wist met een tiebreak de wedstrijd naar zich toe te trekken. Dit alles was de voorbode voor de echte finale tussen Paul Haarhuis en de Australiër Patrick Rafter, nummer 1 van de wereld in juni 1999. Rafter is een speler die er een aanvallende speelstijl op nahoudt, een speler die immer bezig is met liefdadigheidsprojecten en een speler die vele vrouwenharten sneller laat kloppen en hij tenniste alsof hij nimmer ouder en strammer in de spieren en botten is geworden. Ook Haarhuis produceerde nog vele prachtige ballen, maar moest wel met 6-3, 6-4 het onderspit delven tegen de man Down Under. Een prachtige finale met een enthousiast publiek tot gevolg.

Het enige punt van kritiek was de catering. Ik kan mij goed voorstellen dat men vier euro voor een taai broodje koude kroket behoorlijk aan de prijs vindt. Teruglopen om de vette hap wederom in de frituur te laten gooien doe je ook niet als er een enorme rij voor de Koek en Zopie tent staat te wachten, dus dit liet een mindere (na)smaak achter. Behalve dit punt van aandacht kunnen Eltingh en Haarhuis weer tevreden terugkijken op deze editie van de TennisClassics. Dat de organisatie in Apeldoorn zeer gewaardeerd wordt bleek wel uit het feit dat de volgende editie weer naar het Omnisportcentrum wordt gehaald. Prima sportpromotie voor de gemeente Apeldoorn en zeker een bezoekje waard.