Afscheid

Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Hij zag er goed uit. Het nieuwe donkerblauwe pak, de lichtblauwe das en de zwarte schoenen. Het was een perfecte combinatie. Nu al wist hij wat de directeur bij zijn afscheid, na tweeënveertig jaar trouwe dienst, ging vertellen. Eigenzinnig en creatief was hij, maar vooral een toegewijde, warme en loyale medewerker en collega. Dat ze blij waren met zijn toezegging dat hij altijd kon worden gebeld, want een goed advies daar wilde de zaak veel van. Vanzelfsprekend ook aandacht voor een aantal geestigheden, grappen waar hij zo goed in was. Het vastlijmen van de koffiebekers, het verpakken van een aantal halfdode maden in een vlaai en het insmeren van de toiletbril met vaseline. Lol hadden ze gehad en het was werkelijk onvergetelijk.

Dan mocht hij, langzaam zou hij zijn toespraak opbouwen, in het begin lovend, dat het zo’n geweldig bedrijf was. Dat zijn collega’s vrienden voor het leven waren geworden en dat de directeur hem altijd op waarde had weten te schatten. Geleidelijk aan zou het boosaardiger worden, dat hij zijn collega’s wel door de plee kon trekken en dat de directeur nu eindelijk eens de waarheid moest vertellen over zijn vreemde seksuele escapades. Dat het wel heel opvallend was dat de directie elk half jaar een nieuwe secretaresse nodig had. Hij zou eindigen met een geheven gebalde vuist, uitroepen dat “vrij zijn” nu begonnen was en zijn Lidie in zijn armen sluiten. Samen zouden ze de kantine verlaten en de eerstvolgende maandagochtend zou hij er staan, bij de fietsenstalling, met een bord met de tekst; ‘Stelletje Prutsers’.