Apeldoornse Luuk: skileraar in Oostenrijk

Waar de meesten toch wel blij zijn met een beetje zon, kan het voor de Apeldoornse Luuk Haverlag (18) niet koud genoeg zijn. Hij verliet Apeldoorn tijdelijk voor Oostenrijk. Daar gaf hij afgelopen winter skilessen. Hij schreef er een blog over en deelt zijn ervaringen graag met de lezers van Apeldoorn Direct.

Vorig jaar deed Luuk eindexamen vwo op het Veluws College Walterbosch In Apeldoorn. ,,Ondanks dat ik al wist wat ik wilde gaan studeren, wilde ik toch erg graag een tussenjaar nemen om meer en andere dingen te leren dan dat ik op school had geleerd. Ik wist toen nog niet precies wat ik wilde gaan doen, maar na de wintersport in februari wist ik dat ik de hele winter wel op de latten zou willen staan. Ik heb na terugkomst gelijk gezocht op het internet hoe ik skileraar zou kunnen worden. Toen kwam ik bij Snowminds terecht.”

Snowminds

Na wat research en recensies lezen meldde Luuk zich aan via de website. ,,Snowminds is een organisatie die mensen helpt skileraar te worden. Ze helpen met een goede voorbereiding voor het werk en om de opleiding te halen. Ze leggen ook het contact met de skischolen waar je na de opleiding terecht kunt om ook echt les te gaan geven. Na wat vragenlijsten invullen en een intakegesprek via Skype werd ik toegelaten om in de winter mee te gaan naar Oostenrijk.

Begin november stapten we ‘s avonds in de bus op weg naar Kaprun. De volgende ochtend kwamen we in het hotel aan, werden de kamers verdeeld, spullen uitgepakt en begonnen we al met kennismakingsspellen. De eerste weken heb ik zelf weer geskied in een klasje bij een Oostenrijkse leraar, waar bleek dat mijn oude skitechnieken eigenlijk niks meer waard waren. Ik leerde veel over verschillende skistijlen, nadenken over gewichtsverdeling en de bewegingen die ik maak. Ik leerde lesgeven, eerste hulp geven op de piste, offpiste skiën en leerde over lawines en de gevaren daarvan.

Verjaardag

Naast deze skilessen overdag werden er in de avonden en weekenden nog veel activiteiten binnen en buiten het hotel georganiseerd. We gingen bijvoorbeeld nog een dagje naar Salzburg, we woonden een IJshockeywedstrijd bij in Zell am See, we gingen nog een avondje naar de spa en we hebben mijn achttiende verjaardag gevierd. Daarnaast hadden we vele spelletjesavonden, een hilarische muziekquiz en toneelstukjes over situaties waarin skileraren in terecht zouden kunnen komen en we moesten reageren en kijken hoe we het probleem zouden oplossen.

De laatste dagen van het avontuur in Kaprun bestond uit de Anwärter-opleiding, de Oostenrijkse opleiding tot het eerste niveau skileraar. Overdag op de berg kregen we praktijklessen en ’s avonds in het hotel theorielessen over skitechnieken, manieren om les te geven, skimateriaal en nog vele andere zaken. Omdat dit sterk overeenkwam met wat we in de weken hiervoor geleerd hadden, was het allemaal erg goed te doen. In de laatste dagen moesten we een theorie-examen afleggen en moesten we lesgeven en skiën voor een cijfer. Na de bekendmaking van wie er geslaagd was, hadden we natuurlijk nog een fantastisch afsluitfeest.

De eerste keer

De volgende ochtend moesten we allemaal onze spullen inpakken, afscheid nemen en gingen we met bussen op weg naar onze bestemmingen. Snowminds had een plek voor mij geregeld in Ischgl. Dit skigebied is door hun gekozen op basis van de vragenlijsten die ik bij mijn aanmelding had ingevuld. Dat heeft goed uitgepakt want wat mij betreft is Ischgl het allermooiste skigebied van Oostenrijk. De eerste keer lesgeven was natuurlijk erg spannend, maar je leert het snel. Ik heb ook volwassenen lesgegeven, maar vooral kinderen want dat vond ik het leukst. Zo’n kindergroep heb je vrijwel altijd voor de hele week, waardoor je van te voren kan bedenken wat je allemaal wil gaan doen met die kinderen. Sommige groepen boeken de meeste vooruitgang door het doen van veel oefeningen, andere groepen leren het snelst door vooral veel meters maken. Ik heb kinderen van drie jaar oud gehad die voor het eerst op de latten stonden en aan het eind van de week hun eerste rode pistes naar beneden gingen! Ook heb ik kinderen van 15 en 16 jaar gehad en hier moet je natuurlijk weer op een totaal andere manier mee omgaan.

Verder hadden we op de vrijdagen met de kinderen een slalomrace en we hielden ook een race tussen de skileraren. Om de twee weken was er een Nightshow en gingen we met vlaggen, fakkels, vuurwerk en lichtpakken van de berg af. Een paar keer in het jaar zijn we met de hele skischool uit eten geweest en we hebben een keer aan ‘kegeln’ gedaan, een soort bowlen maar met een kleinere bal, maar twee gaten voor je vingers en een andere puntentelling. ’s Ochtends voor het lesgeven hadden we vaak nog lerarentrainingen van ervaren Oostenrijkers. Zaterdagen was ik meestal vrij en maakten we vaak grote tochten door het gebied, zowel op de piste als naast de piste. We beklommen met onze ski’s op de rug hoge bergen en kwamen we op plekken waar niemand kwam.

Reddingshelikopter

Deze winter heb ik veel toffe, grappige en spannende dingen meegemaakt. Kinderen die ski’s, schoenen en brillen uit de lift laten vallen, maar ook mensen na een ongeluk in een reddingshelikopter helpen. Van kleine kinderen op de lopende band in het kinderland tot groepen raceskiërs, waarmee je de snelste bent op de pistes. Het allerleukste van deze winter vond ik dat je iedere dag buiten en actief bezig bent, dat je zo veel leuke mensen leert kennen en dat je mag werken op de allermooiste werkplek die er maar is. Aankomende winter ben ik dan ook zeker weer in de Oostenrijkse bergen te vinden.”