Bekentenissen van een Gelderse verhalenvanger

Het is tijd voor een bekentenis. Niets wereldschokkends hoor, wees gerust. Veel meer dan een doodgewone huis-tuin-en-keuken-ontboezeming is het niet. En toch moet het eruit. Want ondanks hedendaagse dogma’s als ‘leven in het nu’ en ‘geniet van het moment’, kan ik niet ontkennen dat ik een hang naar het verleden heb. Ik smul van oude familieverhalen en ben dol op plekken waar geschiedenis nog bijna voelbaar rondwaart.

Vermoedelijk verklaart het ook mijn liefde voor winkels van de kringloop. Spullen met een al dan niet zichtbaar verleden zijn veel leuker dan spiksplinternieuwe exemplaren. Mijn bij elkaar geraapte bloemetjesservies laat mijn fantasie genadeloos op hol slaan. Wie at er lang geleden van mijn bonte bloemenborden bijvoorbeeld, verteerd door haat en jaloezie? En wie serveerde ooit stralend van geluk gekookte aardappelen en groente in mijn dekschalen met sierlijk gouden randje? Dat het antwoord op die vragen in het echt veel minder fraai en kleurrijk is dan in mijn verzinsels, is mogelijk natuurlijk. Daar ben ik me terdege van bewust. Maar ik creëer liever mijn eigen werkelijkheid en fantaseer naar hartelust over meeslepende levens vol drama en romantiek. En over in leven en liefde teleurgestelde Madame Bovary’s van Veluwse komaf, die smachten naar een opwindender bestaan.

Tot mijn grote geluk mag ik eind februari deelnemen aan een cursus “Oral history’ van het Gelders Erfgoed en de gemeente Wageningen. In de cursus leer je hoe je oude verhalen over Wageningse landgoederen en buitenplaatsen boven water krijgt. Jaarlijks worden soortgelijke projecten in heel Gelderland georganiseerd, zodat Gelderse geschiedenis bewaard blijft voor het nageslacht en kostbare verhalen niet verloren gaan. Spekkie naar het bekkie van een altijd dromende verhalenvanger als ik.

In mijn hoofd spoken inmiddels onophoudelijk baronnen, freules, butlers en dienstmeisjes. Ze vertellen me alles over hun opmerkelijke levens. Ik ben benieuwd of de werklijkheid net zo enerverend is