Bindingsangst

Als je gaat verhuizen van Zoetermeer naar Apeldoorn moet je ook een nieuwe specialist in het ziekenhuis. In overleg met mijn vorige specialist wordt er heel bewust gekozen voor een bepaalde arts. Na een eerste bezoek blijkt het een nieuwsgierig type te zijn die van alles en nog wat wil weten. Alle onderzoeksmethodes worden uit de kast getrokken. Nou ja, wat hij wil. Voor een volgend bezoek mag ik een uur van te voren bloed laten prikken. Voor de zekerheid ga ik nog een kwartiertje eerder. Als ik aankom, zit de wachtruimte afgeladen vol. Veertien wachtenden voor me! En nog meer mensen komen binnen en trekken een nummertje. Intussen wordt er mondjesmaat uitgenodigd naar de prikkamers te gaan. De op het digitale bord aangegeven wachttijd  loopt bemoedigend op en op. Na 50 minuten ben ik eindelijk aan de beurt. Ik ben hiervoor niet zenuwachtig maar…de prikzuster wel! Ze beeft en bibbert en van haar blauwe handschoenen ontbrak de rechter wijsvinger. Het verwondert mij dat ze in één keer raak prikt. Dat ik knap allergische ben voor de in de haast aangebrachte pleister kan zij ook niet weten…

Snel naar een andere afdeling voor de specialist. Volgens diverse routes, liften en nog meer routes, waardoor ik denk dat ik het complex minstens drie keer rond loop, kom ik toch bij de juiste afdeling. Ik zie vier loketten. Bij het eerste een bordje ‘Hier melden’. Ik ga er op af en zeg guitig: ,,Ik meld me hier!” Ze verwijst me streng naar loket drie. Oké. ,,Ik kom me melden.” De toegesproken dame haalt haar ogen niet van haar scherm, zucht en mompelt: ,,U moet bij mijn collega zijn.” Ik onderdruk iets en stap naar loket twee. ,,Sorry dat ik u lastig val, maar mag ik me alstublieft hier melden?!?!?!” Het mocht. Via een route mocht ik plaats nemen in de wachtkamer. Niet de gele, de oranje of de groene, maar in de rode. Wat zegt dat? Lang hoefde ik daar niet te zitten, want door alle toestanden was ik te laat boven. Gelijk met de uitgelopen specialist dus. Nog geen vijf minuten later stond ik weer buiten, alles goed.

Nou…alles goed. Behalve de steken in de zij van het snelwandelen langs alle routes evenals de hartkloppingen van het onderdrukt gefoeter. O ja, op de valreep deelde de zorgvuldig uitgezochte specialist nog even mee dat hij gaat emigreren en ik dus de volgende keer bij een andere arts ben. Opeens heb ik last van een déjà vu.

Eerder al zocht ik met zorg een nieuwe huisarts uit. Na een fijn kennismakingsgesprek liet ik me inschrijven. Twee weken later lag er een brief op de mat met de mededeling dat mevrouw de dokter elders ging werken en ik het maar met de opvolgster moest doen.

Wat is dit? Hebben de artsen hier bindingsangst? Ik zit onderhand wel een hechtingsstoornis te ontwikkelen hoor. Of wacht eens…ligt het aan mij? Schrik ik hen af? Had ik andere routes moeten bewandelen? Nou ja, hoe het ook zit; in het geval van routes, loketten en wachtkamers lijken Apeldoorn en Zoetermeer uiteindelijk best op elkaar.