Brief van illegaal Rachid B aan StrangeArt [1]

Beste meneer StrangeArt. In uw vorige artikel schreef u heel treffend over de schrijnende positie van illegalen. Ik ben zo’n illegaal en mag eigenlijk niet bestaan. In uw artikel stond de zinsnede “U bent continu bang en gestrest, want elk moment kunt u worden opgepakt om gevangen gezet te worden onder een zwaarder gevangenisregime dan bij criminelen het geval is”.
Het lijkt wel of diegene die dit schreef mij bedoelde, en schreef over mijn angsten. U moet namelijk weten dat ik elke nacht last hebt van nachtmerries en absurde dromen. S’morgens wordt ik soms letterlijk kotsend wakker. En angst, pure angst, de hele dag, angst over de onzekerheid, angst over mijn toekomst.

Graag wil ik u meer vertellen over mijn jeugd, waarom ik uit Algerije ben gevlucht en wat ik allemaal in Nederland heb beleefd.

Als je mijn jeugd wil omschrijven met een Nederlands woord, dan kun je het beste het woord “gebroken gezin” noemen. Tot mijn negende ben ik grootgebracht door mijn stiefmoeder. Mijn vader was een kleine sjacheraar en verdiende wat bij met de smokkel van hasjiesj. Maar dat ging mis, plotseling stond de gendarmerie voor de deur. Mijn vader was gelukkig niet thuis. Mijn stiefmoeder wachtte buiten het dorp mijn vader op, om hem te waarschuwen niet naar huis te gaan. Ik vond het eigenlijk best wel spannend. Mijn vader kocht een ijsje voor mij en ging weg. Ik heb hem daarna nooit meer gezien. De smaak van het ijsje is nu bitterder geworden. Ik wist toen niet dat dit ijsje het begin was van een onzeker en moeilijk leven.

Mijn Oma is toen van 200 kilometer ver naar het huis van mijn stiefmoeder gegaan. Zij heeft daar geslapen en toen ik s’morgens wakker werd was alleen mijn Oma er nog. Mijn stiefmoeder en drie zussen waren vertrokken en ik heb hun nooit meer gezien. Ik ging op mijn negende met mijn oma terug naar haar kleine dorp. Daar ben ik 3 jaar naar school geweest, ik was wel slim maar spijbelde ook veel. Misschien was ik wel een hele wilde jongen en kon mijn Oma mij niet aan. Op mijn 12e heeft mijn echte moeder mij opgehaald. Zij was heel arm, en woonde in een klein huisje zonder keuken.
Ook bij mijn moeder ging het niet goed met mij, na een halfjaar ben ik “op straat” gaan leven. Maar hoe overleef je op straat zonder geld? Stelen, autoradio’s gappen, kippen vangen en vervolgens weer verkopen en meer van die kleine criminele dingen. Dat gaat niet lang goed en dan kom je in de gevangenis. Toen ik de laatste keer uit de gevangenis kwam was ik 19 jaar. Ik heb lang gezocht naar mijn oude vrienden maar die waren allemaal het land ontvlucht. Toen besloot ik ook uit Algerije weg te gaan, er was geen werk, geen familie en geen toekomst.

Sorry meneer StrangeArt, ik moet nu huilen, ben verdrietig en het doet mij pijn te vertellen over mijn vader en moeder. Vind u het goed dat ik in een volgende brief meer vertel? Dan schrijf ik hoe ik in uw land ben terecht gekomen, en dan vertel ik over mijn oude vriendin in Nederland, onze zoon en de schuur waar ik nu woon.

Verantwoording: Bovenstaande feiten zijn verzameld tijdens een mondeling interview met de Algerijnse – in Apeldoorn wonende – illegaal Rachid B (niet zijn echte naam trouwens). Dit artikel is een deel van een serie, eerder verscheen . Over de foto: de afgebeelde persoon is een ander dan Rachid.